Een experiment. Heidi Schoefs en ik bloggen een keertje samen, elk op onze eigen manier, elk op onze eigen blog, maar wel over hetzelfde onderwerp, en tegelijkertijd. Heidi is een toffe madam, met een mooie stem en een fijne pen. Haar pennenvrucht en haar werk ontdek je hier

Ik werd vijftig, en treurig. Ik heb het sowieso altijd al moeilijk gehad met verjaardagen, al van kindsbeen af, maar 50, daar kun je je niet voor wegsteken. Je bent definitief aan de andere kant van de oever.

Het vervult het gemoed met een mengeling van emoties. Ik kan het op twee manieren benaderen. Mijn intuïtieve, waarbij ik me maar zo oud voel als ik denk te zijn. De universiteit ligt nog erg dicht bij me, en op één of andere bizarre manier voel ik me ook nog wel betrokken bij de activiteiten van mijn kinderen, die ondertussen volwassen zijn. Het is de jongen die nooit zal opgroeien en de volgende dag geconfronteerd wordt met beperktheid en vreselijk agressieve katers.

Want er is ook die andere kant. De realiteit. Dat verschrikkelijk kreng dat spiegel heet. Waar je verplicht moet constateren wat er nog overblijft van de prachtige constructie die je eens voor ogen had. Slapper vel, uitdunnend haar, wallen onder de ogen. Een uitdijend middenrif… godzijdank nog stevige billen. Eens dat wegvalt en je van die treurige hangkaken krijgt, tja, dan is het tijdstip van de flanellen pyjama definitief aangebroken.

Anderzijds. Is dat fysieke dan werkelijk zo belangrijk? Ja en neen, omdat het over trots gaat. Bij mij toch. De uitdrukking is niet voor niets uitgevonden ‘ je goed in je vel voelen’. En dat hangt van kleine dingen af. De twinkeling in mijn ogen, nodig voor een goed gesprek, komt heel dikwijls voort uit een toevallig monsterende blik in een etalage of een caféspiegel. Met naadloos volgend de  monkelende, binnensmondse opmerking ‘Och, het valt nog wel mee, met je dierlijk magnetisme’. Meer heeft een vent niet nodig. En dan kan ik er weer tegen.

Tegelijkertijd. De mildheid. De juistheid van je gevoelens, de betere inschaling van emotionaliteit. Het zijn zacht ingeslepen verbeteringen in je manier van met mensen omgaan. Dat is ook wel iets waard.  Wie is er voor verantwoordelijk? In heel veel gevallen je kinderen, maar daar stopt het niet.  Het heeft er – denk ik – ook mee te maken dat je al zoveel meer de kans hebt gekregen om te zien wat de impact is van scherpe woorden op andere mensen. Beetje verstandige mens houdt daar rekening mee. Ook dat is ouder worden… Zoals iemand ooit treffend formuleerde: “Oudere mensen doen minder stomme dingen, niet omdat ze er over nadenken, maar omdat ze er al zoveel gedaan hebben dat er steeds minder overblijven…”

Als je dat op een hoopje legt, dan is “verslappend vel” een kleine prijs om te betalen voor extra rijpheid.  En rijpheid, dat maakt het fruit sappig en lekker. Bij mannen toch, want zoals Richard Minne ooit zei ‘ A l’encontre des fruits, les femmes mûres, sont plutôt dures’.