Toen ik vorige week met een beetje groezelige baard op tv verscheen in Koppen, was de eerste reactie van mijn mama: “Aub, uw baard en snor af!” Ze vond het maar niets.
Gisteren zag ik haar opnieuw. Samen met mijn papa, ze trokken even weg van hun dagelijks verhaal. Met mijn “movember-begroeiing” onder de neus. ze kon er niet mee lachen. tot ik haar had uitgelegd waarover het ging. Ze kon er nog steeds niet mee lachen, omdat ze het vies vindt, zo’n snor. Maar ze begon wel even te wenen toen ze besefte dat het over prostaatkanker ging.
Mijn mama is een erg lieve vrouw, een harde ook. Ze zou door een vuur lopen – en terug – voor haar kinderen, kleinkinderen en haar man. Die man, dat is mijn papa. al meer dan vijftig jaar delen ze samen lief en leed. Maar de laatste jaren is dat meer leed dan iets anders. Al zal ze dat nooit toegeven. Mijn papa is ziek. Hij heeft prostaatkanker. Niet alleen dat, hij heeft er ook nog een keer Altzheimer bij. En hij is slecht te been. Eén en ander onder andere door de medicatie die hij krijgt.
Ze hebben beiden een leven lang hard gewerkt, lang gewerkt. Om nadien aan zee te genieten van een onbekommerde oude dag, en hun kleinkinderen. Het loopt even wat anders. Zoals zo vaak in’t leven, denkt u nu. Ze zorgt voor hem. Heel intens, en goed, en ik zie ze daar aan kapot gaan. Zachtjes. Hem ook, omdat hij trots is, en schrander, en beseft dat hij hulpeloos is, iets wat hij nooit ofte nooit wil aanvaarden.
Alleen al daarom is elke euro, en ik meen het, het kan mij niet schelen of ze per stuk binnenkomen, maar letterlijk elke euro welkom… hier :
Gewoon doen. U hebt ook ouders, allicht zijn ze jonger…en hopelijk nog gezond.
Just! Guidooohh 
Mooi .. héél mooi geschreven ! Ik had ouders, jonger, .. en spijtig genoeg niet gezond. Wou dat ik over hen kon schrijven zoals jij het doet !
Ja, zo herken ik jullie ma : harde tante voor de buitenstaanders maar een zorgende moederkloek voor wie ze in haar hart gesloten heeft. Ze heeft trouwens gelijk : baarden en moustachen – hoe goed het doel ook – zijn vies en de dragers ervan hebben vast iets te verbergen (is dat trouwens niet wetenschappelijk bewezen ? nee, dan moet daar dringend een doctoraal over gepleegd worden). Mijn papa is vorig jaar aan prostaatkanker overleden, op zijn 86ste, heel bewust nog en waardig… al is dat niet echt een troost.
In mijn familie is het meer dan ooit movember: mijn vader heeft vorige week een prostaatbiopsie laten doen en we wachten in spanning de resultaten af. ‘Het loopt nu even wat anders’ is ook hun verhaal…
Sterkte! Voor de hele familie..
Mijn pa kreeg de all clear (oef)
Mooi en niet pathetisch. Heb onlangs ook tekst over mijn vader geschreven, mocht je eens tijd hebben: http://wp.me/pMn2a-hT
Mooike weer, Guido. En veel beterschap voor je vader en bijhorende sterkte voor je moeder. De Koppen link werkt niet – heb je op een iPhone of zo gemaakt en die is niet juist. Heb die uitzending gemist, over wat onderwerp werd je gepolst? Dan zoek ik het wel op de een.be website – Koppen heeft blijkbaar een volledig video archief.
Ciao –M.
Michiel,
dank je, link is inmiddels aangepast, had het via ipad geschreven, interessant om weten… 😉
Bedankt! Leuke reportage. Moeten we eens over doorbomen bij pot & pint 🙂
Respect!
From a bro with a Mo!
Hallelujah Moustache Bandits!
Mooi Guido, recht uit, door en in het hart. Even slikken en dan weer door gaan. Met positieve tred al is realisme troef. Mocht je Gent centrum passeren, spring overigens gerust eens binnen. Rob
Rob…
Kleine Rob, van Etienne en Rita? Dezelfde? Woon jij in Gent? 🙂
Kleine Rob… Ook die wordt ooit groot 😉 Woon in de Lange Steenstraat, achterkant Patershol! Niet zo ver van Lochristi… Toch?
En de rest volgt via mail, de mensen moeten de familieverhalen niet volgen. Lochristi ligt al lang achter me 🙂