Stel u voor. Een feestje. Mensen lopen door elkaar, mannen en vrouwen staan ontspannen te keuvelen. De tijd, die lange stille stroom, meandert geholpen door sloten alcohol en hapjes. Het is gezellig! Zomeravonden zoals ze moeten zijn. Met openspattende lachsalvo’s, blije gezichten, opgeruimde sfeer.
Ineens, oorverdovend, het schrille gefluit van een voetbalhooligan. De gesprekken verstommen, iedereen kijkt op. De vrouw in kwestie, haalde haar vingers uit de mond, had aan één blik genoeg en sprak de gevleugelde woorden uit: ‘T is tijd voor de kinderen!’.
Zonder boe of ba, vertrokken drie van de aanwezige venten om allerhande kinderen op te halen van een scoutstoestand. Bedremmeld, als schooljongens. zonder iets terug te mompelen. Betrapt op hun gebrek aan planning en time management. want het was tijd voor de kindjes, en ze hadden beloofd dat ze er gingen voor zorgen. De sfeer tussen de venten was totaal kapot, mentaal konden ze dit even niet aan. alcohol en een volledige hergroepering van de rangen was nodig om het evenwicht te herstellen.
De vrouwen waren alweer aan’t keuvelen. De amazone van het fluitsignaal schonk zich nog een glas in en hernam de conversatie waar ze ze een fractie eerder had afgebroken, met een allerbeminnelijkste glimlach.
Twee dagen later. Een terrasje in de Kempen. Ik overdrijf niet, maar vijf keer op rij kwam er een mooie wagen aangereden, telkens een vrouw aan het stuur, met naast zich haar vent. Nog net goed genoeg om de handtas aan te geven bij het uit stappen.
Jongens, waar gaat dat naar toe? Waar is de tijd dat we ’t voor ’t zeggen hadden? dat wij met de dikke bakken reden? etc etc…
Vergis u niet, de fluitvrouw, petite, as they say, was geen hooligan. Ze is doctorandus in de fysica, heeft er nog een andere master bovenop geplakt en danst bovendien als geen ander. Daarnaast zorgt ze ook nog eens voor het feilloos ineenpuzzleen van de naschoolse activiteiten van haar progenituur en is ze niet te beroerd om desgewenst die andere buur, vent en vader van een vriendje uit de nood te helpen als er early babysits moeten geregeld worden. Want hij heeft veel werk, en ’t is allemaal niet zo makkelijk te regelen, met enkel maar een poetsvrouw en de mama die komt helpen.
Lezers dezer kolommen, weten hoe na het mandom mij aan het hart ligt. Nooit zal er een onvertogen woord over mijn lippen komen om onze soort imagoschade toe te brengen, maar ik denk dat we verkeerd bezig zijn jongens.
Met onze ‘we regelen dat wel’ konden we het halen zolang we ‘den auto en de gsm’ hadden en een schare van vrienden om in de improvisatie mee te werken. Maar die vlieger gaat niet meer op. De ‘maskes’ studeren beter, organiseren beter en scoren beter.
En eerlijk, hun conversaties zijn boeiender. Zet vijf venten bijeen, in een gezelschap waar vrouwen rondlopen, en na een kwartier gaat het over auto’s, of mountainbikes. Is het dat maar?
We moeten opletten. Als ze straks ook nog grappiger worden is het gedaan, hebben we geen rol van betekenis meer te spelen. Willen we daar allemaal wat aan denken? En een fijn weekend gewenst!
Just! Guidooohh 
Bedankt Guido, om mij tweemaal op amper een week tijd onderwerp te maken van jouw blogposts! Mijn ego boost dat het geen naam meer heeft! ‘Maar maar maar Peter, deze maal kom je er toch niet zo goed uit?”… hoor ik je zeggen…’Bedremmeld, als een schooljongen? .’Vanwaar dan toch die egoboost?’ Wel laat het mij jou eens kort uitleggen. Jij weet blijkbaar nog niet dat je op de kronkelende weg tussen het huis van jouw Zoerselse geliefde en de scouts, met een beetje goede wil -in willekeurige volgorde- de Pelikaan, Dolls’ House en the Heaven kan vinden… om nog niet te spreken van de fenomenale Toverfluit. Met die insider knowledge had je ons enthousiasme om vlug even de kindjes te gaan oppikken wellicht beter begrepen. Je zal nu ook begrijpen waarom mijn goede vriend Steve een plannetje had waarbij hij mij ‘na het fietsen zou oppikken om me dan terug te brengen naar zijn thuis, waar ik van kleren zou wisselen om dan te rijden naar mijn huis, om daar te douchen, om dan… en dan nog eens en en en nog maar eens…..’ Niemand vond het dan ook vreemd dat we pas na anderhalf uur zonder kindjes terug aanspoelden in datzelfde leuke huis, waar jij, omringd door lege glazen champagne en cava, ietwat droevig en wazig voor je uitstaarde. Ons timemanagement voor een rit naar de scouts was nog maar eens subliem gebleken. We hadden toch wat medelijden met jou toen we vertrokken en nog meer medelijden toen we terug aankwamen op het feestje. Wij – Steve, Geert, en Bart hadden allemaal een veelzeggende gelukzalige glimlach op ons gezicht en jij zag er zowat uit alsof je net een inzicht had gekregen over Vlaamse lammetjesachtige mannen en Vlaamse ‘thuisaandehaardhatende’ vrouwen. Het vendelzwaaien stond je eerlijk gezegd precies dichter bij dan het dansen. Gelukkig heb je je herpakt later op de avond en heb je dat inzicht even kunnen verdringen waardoor we toch nog van een fantastische Franse avond hebben kunnen genieten. En, als goede vriend, beloof ik je om je de volgende keer mee te nemen naar de scouts, via -in willekeurige volgorde- de Pelikaan, Dolls’ House, the Heaven en de Toverfluit. Zorg jij alvast voor een uitgekiend timemanagement. Leve de scouts!
De afsluiter van dit lekkerlezend stuk houdt de verlossing in: “als” ze straks ook nog grappiger worden – that’ll be the day. ’t Is niet omdat we er mee lachen dat ze per definitie grappig zijn. Ik ben gerustgesteld.
Ik ga het onomwonden zeggen! Bende pussies! Wees een man, kom zowel op voor jezelf en hou ondertussen ook van je vrouw of vriendin(nen)… Wij zijn mannen, wij kunnen beide! En gelukkig en spannend dat vrouwen meer hun zegje hebben in de maatschappij! Ik hoef geen minder ontwikkeld exemplaar dat naad en snit, haard, plas en was als enigste belangrijke in haar leven beschouwd! Voila!!!
Dank voor je reactie Rik, maar lees het nog eens als je denkt dat het een pleidooi is voor huissloren. Integendeel, t is de verrukte vaststelling dat ze er mooi staan en wij eigenlijk zijn blijven steken in een soms wat achterlijk machismo. Meer niet
Ik zou hierop ongelofelijk diep en serieus kunnen inhaken (haken, niet hakken), maar daarvoor is deze blog iets te lichtvoetig, denk ik. Anders gezegd: men zou me saai en te ernstig vinden, zo van “ja maar zo serieus bedoelde Guido het nu ook weer niet hé”. Dus zal ik dat maar houden voor een eerstvolgende etentje tussen ons beiden? Of waag ik toch m’n kansen?
wat krijgen we nu, ga je je beginnen inhouden of wat? kom op… deel je inzichten, daarvoor dient het ook. formuleer ze desnoods wat lichtvoetiger, ik doe dat ook soms.
Waar ik meteen aan dacht, is een andere trend die ik bij diverse koppels om me heen opmerk : steeds vaker wilt die zelfzekere vrouw een alles-in-één-man. Terwijl mijn grootmoeder zich nog wel kon schikken, in een man die een pak nadelen met zich meebracht, lijkt het verlanglijstje van ‘de vrouw’ duidelijker en veeleisender. Je weet wel, het verhaal van tijger in bed, werken als een paard en z. Of anders gezegd: wij, de mannen, lijken vandaag meer dan ooit nood te hebben aan een handleiding ‘de vrouw voor dummies’, waarin staat te lezen wanneer we in welke mate leiding moeten nemen en leiding moeten aanvaarden, macho moeten zijn of teergevoelige brok emotie, enz. Vandaag wilt de vrouw (en ik spreek over dertigers) een ideale papa, een ideale minnaar, een creatieveling, een grootverdiener, met oog voor de lengte van het gazon en haar nieuwste fond de teint. De tijd dat ik enkel hoorde over “die man heeft z’n vrouw in de steek gelaten” is voorbij. Steeds vaker is de vrouw ervandoor, met of zonder een B-plan, excuseer, B-man al op zak. Eveneens een zoveelste teken aan de wand waarover je het zonet had, Guido, lijkt mij… En zo mogelijk zelfs nog zorgwekkender, patron… Dus yup, we zijn het volledig uit handen aan het geven… ps: sorry, dat lichtvoetige is me ditmaal niet zo goed gelukt, I know 😉
Nou, ik vind hem behoorlijk to the point en lichtvoetig grappig hoor. En het onderschrijft volledig wat ik denk. We’re losing it. We hebben geen antwoorden, sterker nog, soms heb ik het gevoel dat we niet eens meer weten met welk spelletje we aant meespelen zijn. We hebben alleszins het nieuwe reglement niet begrepen 🙂
Hier woorden me zowel spreekwoordelijk als letterlijk de woorden uit de mond genomen. Spot On !
maak u geen illusies, guido, bij vrouwen gaat het na een kwartier over cupcakes versieren en rokskes naaien.
your words, not mine 😉
Toch niet zo verschillend dan alleen de volgorde, eerst naaien en dan cupcakes versieren …….
ook van plan om veel vrienden te maken bij de andere kunne? 😉
We moesten grappiger blijven hé ! Ben bovendien van ’t straat. 🙂 🙂