Ik heb een heerlijke avond achter de rug. Pijn en genot liggen niet ver uit elkaar. Mijn oudste dochter kwam op bezoek.
“Laat me”, het is haar lijflied en eigenlijk ook een beetje het mijne. We hebben er samen een potje op gehuild, Omdat we haar opa en mijn vader herkenden, omdat we daar zin in hadden en omdat we emokippen zijn. En daarna zijn we vrolijk over gegaan op lachen en spelen, en dollen over het Franse chanson.
Ze kent dat erg goed. De mysantroop in mij wijt dat aan het feit dat ze ‘verkering heeft’ met een jongen uit West-Vlaanderen, zelfs al heet het daar nog Oost-Vlaanderen te zijn… (en laat er geen misverstand over bestaan, het is een gouden vent, slim, juist en zorgzaam).
Als ik eerlijk ben, dan geeft de nicht in mij toe dat het Franse chanson gewoon lekker is. Dave, Christophe, Jean Jacques G., Renaud, Claude, Michel F, Balavoine, Dutronc, Maurane, Dalida… Het houdt niet op, er zijn er zovele. Het past niet meer bij de ‘Vlaamsche cultuur’ (behalve in Kortrijk dan), maar het zijn best lekkere liedjes, balancerend tussen poëzie en kitsch, en dat is niet eens erg. Ze hebben ook dat dramatische, dat zware. Ik houd er wel van.
En daar zaten we dan. Te praten over de dingen die ik fout gedaan had, en de dingen die ik niet goed deed, want dat is immers het privilege van de jeugd. En ze had niet eens ongelijk, denk ik. Twijfel als privilege van de ouderdom. Het is een zeldzaam mooi gevoel om als ouder op een juiste manier met je kinderen te kunnen praten en discussiëren. Ik had het ook met mijn papa, en ik ben ontiegelijk blij dat ik het met mijn dochter ook kan. Met al mijn kinderen eigenlijk.
Het is de dochter zoals ik ze me gewenst heb, zoals ik er nog twee te komen heb, als toekomstige mooie vrouwen. Naast de zoon die zijn weg zoekt en uiteindelijk ook zal realiseren wat hij in zich heeft.
Jong, zelfbewust en op een juiste manier haar twijfels beteugelend. Het is mooi, het jaagt schrik aan en het doet nadenken. Ik voelde me jong en oud tegelijk. Jong omdat ik blijf geloven in een erg helder en naïef ‘mens’ zijn. Een beeld dat ik bij haar niet terug vond. Het was eerder een rauw realisme, dat mij pijn doet, en waar ik verder niet veel uitleg over wil geven. Oud omdat ik de fouten herken, en me er niet druk over maak. Ik kan ze inschatten, en ik zie waar ze zichzelf wel zal inhalen. Niet dat me dat vrolijk stemt.
Ik ben haar vader, zij is mijn dochter. We leren van elkaar.
Just! Guidooohh 
Dochters en vaders ……Bedankt ! Prachtig geschreven, ik herken de feeling en had het niet beter kunnen verwoorden.
Heb het door mijn eigen oudste dochter toegestuurd gekregen en opgeslagen in mijn geheugen, hart en pc. Je ziet me nog terug op je blog . Mich.
Dank je wel Guido. Emokippen / de franse chancon (mooi, maar ik ben vooral een kind van de France Gall tijd) / Kortrijk (de tijd mijner jeugd) / het besef dat ik de vader had die ik wou / … Maar ik kijk dus vooral vooruit, en ook wel terug, naar alle momenten die ik met mijn dochter doorbreng en hoe ik van haar en zij van mij leert.
Ik krijg er een soort gevoel bij dat ik bij dit clipje ook krijg 🙂
PS aaaah, nu zie ik pas dat nieuwsbriefintekenvenstertje.
Mooi.
Toch liever twitter.
Hm.. werkt nog steeds niet.. er gaat iets fout met gravatar en wordpress. Vierde en laatste poging. Ik vroeg (eerst heel beleefd en toen steeds korter) of je ook een twitter account hebt om je blogposts te volgen? Nu vul ik een ander emailadres in, hopen dattie doorkomt
Vreemd, inderdaad. Kunt me volgen via @guidooohh op twitter
kort: eentje om in te te lijsten en op een prominente plaats op te hangen.. respect!
Een (h)eerlijk stukje tekst.
Ik wist niet dat we de liefde voor het chanson gemeen hadden. We should have had singalongs at DGC.Dit gezegd zijnde, daddy cool, altijd fijn als ouders toegeven dat ze kunnen leren van de kids.
Eén van de meest impressionante stukjes die ik van je hand al gelezen heb!
Misschien omdat ik zelf een (bijna 4-jarige) dochter hebt en nu al stiekem jaloers ben op het gesprek dat je had met je oudste dochter. Omdat die bezorgdheid om je dochter beangstigend herkenbaar is. Omdat het heel eerlijk en ontwapend is en omdat ik ook een nicht ben die het Franse chanson met de paplepel heeft meegekregen. En omdat “Laat me” me al sinds mijn jeugd gegoten zit. Bij deze overhandig ik u plechtig de titel van “Monsieur 100.000 Volts” der bloggers!
😉 dank je… Bécaud, hoe heb ik hem kunnen vergeten… et les autres …
Alles wat mijn pa ooit tegen mij gezegd heeft, heb ik ook grandioos in de wind geslagen. Meermaals. Terecht toen, genuanceerder nu. (of omgekeeerd, afhankelijk van de invalshoek). Ik was ook de puber die een vader niet wil voor zijn dochter, de broer van mijn zus die tegen haar eerste lief zei: “Ons zus heeft twee broers, let maar op”.
En oh…mannen die bloggen, ik kijk daar naar op 😉
Ik heb nog geen kinderen. Maar als het ooit zover is of zal zijn, stel ik het mij wel op deze manier voor. Ik bel je als ik het even niet meer weet en dan reken ik op jouw wijze raad.
De wijze raad die ik heb gekregen heb ik consequent in de wind geslagen. Wellicht hoort het zo. Maar laat ons als venten, onze dochters beschermen en onze zonen verheerlijken, onder het genot van bier en levenswijsheden, en dan komt het wel goed. Dank je voor je reactie. Altijd gek om vast te stellen dat mensen na middernacht nog blogs lezen 😉
niet dat ik het erg vind…