Schrijven is zalig… schrijven in een klooster, dat geeft je geen excuses meer. Er is allicht niet veel meer te doen. Schrijven met een vriend in een klooster, naar elkaar, ik wou dat ik er bij was geweest. Ik heb het helaas alleen mogen lezen, als manuscript, van een slimmer mens, die al eerder de behoefte voelde om dat te doen. Wie dus nu een klassiek Guido stukje verwacht, mag stoppen met lezen, ’t wordt een boekbespreking…. Neen, ik schrijf geen boekbesprekingen, ’t is gewoon een reflectie op wat ik aangeboden kreeg om te lezen.
Het is een experiment, en het doet vooral zin krijgen naar meer. Voor mensen die graag schrijven, en nadenken, over geloof, over leven, over echte mensen. Ondanks mijn bij momenten bijna niet te overtreffen oppervlakkigheid ben ik zo iemand. Geloof, daar heb ik me van losgerukt, zonder de zin voor spiritualiteit te verliezen. Mensen, daar ben ik blijven in geloven, ondanks de ontgoochelingen. Het leven, ik heb het gevierd, ik vier het nog steeds, en ik geniet er dagelijks van, hoe mijn kinderen de gretigheid over nemen.
In die zin is het een feest om in een betrekkelijke teruggetrokkenheid te kunnen nadenken over wat ons mens maakt tussen de mensen. Een zeldzaam privilege ook, om dat met vrienden, telkens opnieuw in een andere omgeving, en telkens opnieuw vanuit een blanco blad te kunnen ontdekken. Ik wou dat ik er bij geweest was. Quod non.
Wat blijft, is de neerslag van hoe anderen het er van af brachten. Bij momenten is dat mooi, en schrijnend, maar overheersend is in mijn gevoel, het idee van… had er mij toch maar bij gepakt, ik heb er zoveel meer over te zeggen, ik denk er zoveel langer over na… Hubris. U kent dat.
Het is niet eenvoudig om jezelf bloot te geven in een brievenboek, je weet immers dat de andere je leest, en beoordeelt vanuit een soortement feitelijkheid, een soort voorafbepaalde inkleuring van verwachtingen. Dat kan meevallen en tegenvallen.
In die zin is het boek een mooi schakerend beeld van ‘mannen in de kering’, die voluit in het leven staan en bij momenten er in slagen te verwoorden wat hen bezig houdt, en wat hen bang maakt. Maar ook wat hen troost geeft. Of dat nu in lijstjes gebeurt of in nauwelijks verholen bedes, doet niet ter zake, het feit dat ze’t proberen telt.
Dat is ook de reden waarom ik op mijn honger blijf. van sommigen wil ik meer weten, bij anderen interesseert het mij van meet af geen ene moer, omdat hun inzichten de mijne niet zijn, soms wegens te oppervlakkig, soms wegens niet juist verwoord. Maar zelfs dat is confronterend en doet nadenken.
Dat is een mérite, en tegelijk ook een probleem. Moet het een boek worden, en voor wie? Wie er in geïnteresseerd is, staat er soms ook al verder in. Misschien is een Wim Kayzer-approach (Het Onderhoud) veel boeiender. Doorbomen, uitbenen, fileren, en tot de essentie komen.
Dat, veeleer dan om de zoveel weken proberen tot de essentie te komen met iemand anders. Maar dat is mijn mening…
Ik kan het overigens iedereen aanraden, om het boek eens te lezen. Al was het maar om stilte en reflectiemomenten bij jezelf op te zoeken.
Just! Guidooohh 