made by @blissbohemian (www.bliss.be)

Ik hield ze al een tijdje in het oog. Een gezelschap van vijf. Drie vrouwen, twee mannen. Zij zat aan het hoofd van de tafel, en het was allemaal erg dubbel. Ze voelde zich beter dan de burgervrouwtjes die gezellig met het mannetje op vakantie gingen. Zij was immers vrijgevochten, losbol, een avontuur. Tegelijkertijd zou ze er alles voor doen om ooit nog een vent in de netten te strikken, zodat ze niet meer overgeleverd werd aan de goodwill van zogenaamde vriendinnen. Geen genadebrood meer, geen eenzame ontbijten en drankdoordesemde diners in eenzame hotels. Gewoon terug zoals vroeger, gezellig normaal.

Het viel me ook op hoe de lichaamstaal en vooral ook de ogen van één van de andere tafeldames haar continu monsterden.  Bij alles wat ze zei, en alles wat ze niet zei.  En hoe gespeeld geinteresseerd iemand er kon uitzien. Het deed bijna pijn.

’s Ochtends aan het ontbijt was het niet beter. De vrijgevochtene had het soort gezicht dat een hele dag nodig heeft om te bekomen van de alcohol en tabak excessen van de vorige dag. ‘S avonds ziet dat er best ok uit, ’s ochtends wil je er niet naast wakker worden, denk ik dan.

Het monsteren ging verder. Haar ‘vriendin’ luisterde naar alles wat ze zei, maar ondertussen zag je haar ogen afdwalen en hoorde je ze bijna denken ‘Oh meid, wat zie jij er slecht uit, en wat zou ik nooit met jou van plaats willen ruilen, mijn man is misschien niet alles, maar ik heb er tenminste één…’

Ja, ja, allemaal in één oogopslag, ik ben nogal een fijn observator als het daar op aankomt. Het ging nog veel verder overigens, er werden oordelen bedacht over carrieres, keuzes, vestimentaire oordelen, allicht ook tafelmanieren.

Dat zette me ook aan het denken. Meisjes en jongens, mannen en vrouwen, dat denkt anders. Dat praat ook anders. Jongens  beoordelen en monsteren ook. Die hebben ook in één oogopslag gezien welk vlees ze in de kuip hebben. Wat dat betreft zit er geen verschil op. Wij kijken, en beslissen ‘Hier zullen we het verder moeten mee doen, en vanaf dan speelt het verder geen rol meer.

Bij vrouwen heb ik de indruk dat er even snel een oordeel gevormd wordt, maar dat er dan vooral verder gezocht en gekeken wordt om dat oordeel te bevestigen. En wat er verder ook nog gezegd of gedaan wordt, aan dat oordeel verandert niks meer. Vaak heeft het ook te maken met kleine details uit het verleden, die meegedragen worden, nooit vergeten. Dat zetten ze elkaar terug betaald, onderhuids, ijselijk en zo pijnlijk mogelijk. Een gerichte valse glimlach, een bewust kort negeren of een misprijzend mondhoekje. Meesterlijk hoe vrouwen dat kunnen.

Jongens zijn dan al lang bezig met deel twee van het spel. Punten scoren.

Zet vier venten bij elkaar, en je krijgt een soort werveldynamiek. Iedereen moet zijn plaats pakken. Liefst vanboven. Wat ik daarmee bedoel? De gespreksdynamiek bij vrouwen lijkt er mij één te zijn van ‘ondersteunend luisteren’. Waarbij kleine kreetjes en uitroepjes het verhaal van de zuster ondersteunen en tot wasdom brengen. Het doel daarachter is niet altijd gekend, zo perfide zijn ze dan weer wel, en wraak is een schotel die het best koud genuttigd wordt.

Bij venten is dat anders. Tenminste toch als er haantjes aan de tafel zitten. Ik kan het weten, ik ben er ook eentje. Een man vertelt een verhaaltje of een anekdote om zijn stelling te ondersteunen, en meteen zie je de volgende denken, zo heb ik er ook eentje, maar sterker, en beter verteld. Hij vertelt het, ook om de stelling te ondersteunen, en tegelijk zie je de andere denken hoe ze dit kunnen overtreffen. Twee minuten bedenktijd onder het luisteren, meer tijd krijg je niet. En hopla, daar komt de volgende ‘Ja, inderdaad… toen ik in het leger zat…’.

Voor je ’t weet krijg je een  burleske tornado aan kleine, amusante anecdotes, die soms het thema verdiepen, en soms ook het thema verleggen. Maar je komt nooit tot een diepgaand gesprek. Dat doen wij niet met vier, dan is het wedstrijd. Pissing contest, kijken wie de dikste heeft.

En dan drinken we nog een biertje, en we hebben een gezellige avond gehad, en zo hoort het. Ons zieleleven dat houden we voor de literatuur, en zo…