Ik ben dol op kraampjes-eten. Het is mij ook aan te zien. Helaas. Ambulant voedsel, dat is rituelen en goesting.

Als ik naar het voetbal ga, dan heb ik heel lang gedacht dat de juiste opvolging van junk food ook zou bijdragen aan de overwinning van mijn team, het vroeger zo glorieuze Royal Sporting Club Anderlecht. Ik moest ook afzien, net zoals de atleten. Elk naar godsvrucht en vermogen. De reuze braadworst, de escargots, het Frietje-Frutos. Het moest. Voor de wedstrijd. Nadien kon er nog wel een hamburgerke bij. Altijd compleet. Mosterd, Ketchup en Uien. Met hoofdletters, en veel.

Braderijen, Jaarmarkten, Festivals, Kermissen, meer dan voor het evenement verlustig ik me al op voorhand aan wat ik eventueel aan lekkers zou kunnen vinden.  Ik ben daar niet beschaamd in. En nu komt het. We zijn het aan ’t kapotmaken. Het is kennelijk iets menselijks om overal opportuniteiten te zien, om die vervolgens vakkundig de nek om te wringen. Uiteraard moet er voldoende capaciteit zijn om de massa te bedienen, maar we willen toch ook geen eenheidsworst (pun not intended). Ik wil niet overal Van Reusel Snacks. Ik wil diversiteit. Multicultureel en zo. Loempia’s naast Gulashsuppe. Frieten naast gepofte kastanjes. Escargots naast Veggie tenten en Pizzaventers. Kortom, ik wil kunnen kiezen.

En dat niet alleen. Ik wil gecharmeerd worden door het métier van diegene die het maakt. En die métier kan op veel manieren zijn uiting vinden. In radheid van tong en gevatheid, als het er op aankomt één of ander braniepak de mond te snoeren. De uitbaatster van Frituur Number One heb ik ooit ten huwelijk gevraagd. Ik wist niet hoe rap ik daar weg kon zijn eens ze me in gezapig Antwerps de mantel uitveegde en de mond snoerde. Heerlijk frietje mayonaise, zo om 4u ’s ochtends.

In properheid en liefde voor het product ook. Mensen die hun ziel tussen twee broodhelftjes leggen, dat is toch gewoon prachtig? Een klein frituurtje, met glanzend aanrecht, en blozend gezonde lookworsten die je liggen aan te staren ‘neem mij, neem mij!’.

Het aller, allermooiste vind ik echter de eigen inbreng. Zo had ik onlangs in Lillo, bij de ganzenrijding, welhaast een spontaan moment van intense opwinding, toen naast de gebruikelijke kleffe happen ook nog eens ‘Spek met eikes’ op het menu bleek te staan.

Dat wil je toch gewoon proeven? En laat het dan nog eens een flink uit de kluiten gewassen Kempische hap zijn, waarbij niet op een eike meer of minder gekeken werd. Goddelijk gewoon.

Geef mij meer en heel veel van dat, en ik blijf eten, en mijn kinderen ook, en al wie met mij langs Vlaamse kermissen zeult ook, maar geef mij geen boulevard, afgezet met  bloedeloze en treurige franchisés die allemaal dezelfde trieste, kleffe hap verkopen. Ik word daar triestig van. Ambacht moet er zijn, en trots in het product. Alstublieft!