Voor we eraan beginnen, huldig ik nog even mijn levensmotto: iedereen doet maar wat hij of zij zinvol vindt. Maar soms wil ik al wel eens helpen!

Valentijn dus, een niet aflatende bron van ergernis voor me, elk jaar opnieuw, gewoon omdat ik het zo’n aanfluiting van ons verstand vind. Willen we daar nu eens mee stoppen? Volgens mij kan er niemand tegen zijn. De restaurants niet, de venten niet, en de vrouwen niet, tenminste als iedereen een beetje mee wil.

Waarom doen we dat in godsnaam? Wie zijn lief mee neemt naar een Valentijn-diner, verdient het om door het arme kind onmiddellijk gedumpt te worden. Immers, hij heeft bewezen dat ie bloedeloos, licht anemisch de kleinhandelsuggesties omarmt, die hem aangereikt worden om te tonen dat hij het echt meent. Dat ze voor hem de ware is. Geen fantasie, geen zin ook om zijn/haar lief echt te verrassen. Een verplicht nummertje, om zeker niets fout te doen, en binnen de lijntjes te kleuren. Dumpen die handel, voor je in een fermette tegen de parkieten moet praten terwijl hij zijn fiets staat af te kärcheren.

Wie zoiets moet doen van zijn/haar lief, verdient het om het mens onmiddellijk aan de kant te schuiven. Immers, dat zijn de dames van de pronkerige soort, die willen kunnen vertellen hoe romantisch ze ‘verrast’ werden door hun partner. Je kunt er vergif op innemen dat het beste dus nog niet goed genoeg is, en dat er ook nog een rist cadeautjes aan vast moeten hangen. De meer materiële soort. De externe soort ook, die de volgende dag met de vriendinnen staat te kwebbelen over ‘wat die van hun’ gedaan heeft. Als je’t afschrikwekkender wil, dat zijn de meisjes die ook over je sexuele prestaties praten met de anderen: ‘Die van mij is zo voorspelbaar, ne wrijver, denkt alleen aan zichzelf’…

Wat er ook van weze, daar zitten jullie dan. Het eetzaaltje, mooi versierd, en knusjes met Valentijnsattributen stemmig gemaakt. Iedereen ook op hetzelfde moment, graag! Zo kan de service ook vlotter lopen. Wie weet zijn er zelfs twee shifts mogelijk!

Ik kan me niet voorstellen dat je in die context mooie gesprekken kunt hebben. Misschien hebben jullie dat ook niet nodig, maar voor mij werkt het niet echt. Ik heb echt geen opgeklopt schuimsfeertje nodig om mijn lief in de ogen te kunnen kijken en te genieten van hare kop, van haar alles. Dat kan bij een frietje en een pintje, en dat kan evengoed op andere momenten. ik weet wel zeker dat het voor geen van ons beiden kan onder begeleiding. Met van die stemmige, hoerige pianoriedeltjes. Als dat het idee van romantiek en het beleven is van een relatie, sterf dan toch stilletjes?!

Heb je een speciale sfeer nodig om in te praten? Ga naar een parenclub, blijf thuis, doe iets authentiek, maar ga toch niet in de refters van de voorgekookte sfeer zitten genieten van … ja van wat eigenlijk? Voor ‘t eten moet je’t niet doen, voor de ongrijpbare ambiance ook niet. Voor de ongedwongenheid dan? Ik dacht het niet, met een hoopje zieligaards kijken hoever iedereen al gevorderd is, het eigen nummertje afwerken en dan : op naar de waxinelichtjes, de verplichte massage en het zuinig nummertje voor het slapengaan? Doe nou niet!

En laat ons ook even stilstaan bij de chef! Een man die zijn leven gegeven heeft aan het smakelijk koken en die dat nu allemaal gedegradeerd ziet tot een soort catering voor de valse sentimentaliteit. Zijn met zorg bereide amuses worden ineens ‘tongverwenners’. Zijn sausjes en schuimpjes worden ‘liefdesschuim’, ‘eros-sap van de wilde zee’ en nog van dattum. Die mensen zijn daar niet blij mee. Ze moeten mee met een soort van neuzelarij waarbij elk gerecht vertaald moet worden naar tuttifruttigedrag.

Voor mij is het duidelijk. Een beetje chef, die zichzelf respecteert doet dat niet. Die wil dat zijn eten niet aandoen. Bij diegene die het doen, heb ik nog mededogen met pas opgestarte zaken, gewoon omdat die volume nodig hebben. Die mogen het blijven doen, al raad ik het niet aan.

Voor de anderen geldt : u doet mee? U bent niet trots op uw keuken, en daarom zit uw zaak leeg, en daarom denkt u met een trukje volk te trekken. Dat is verkeerd volk! die komen enkel met Valentijn eten. Dat gaat uw zaak niet redden. De oorzaak ligt dieper, u kunt het eigenlijk niet. Word kapper, of een ander eerbaar beroep.

Dus… stuur mij uw foto’s van Valentijnstristesse, ik ga ze publiceren, ik ga ze becommentariëren, laat ons samen ervoor zorgen dat dit het laatste jaar is. Marc Vangrieken bijvoorbeeld,  was zo vriendelijk mij zijn variante op te sturen, en ik denk dat die mens zijn partner nu al blij is met hem. Zo mag je’t van mij altijd beleven… niet dat ik er verder een mening over heb.