Toen ik aan de universiteit zat was formele logica één van mijn lievelingsvakken. Ik vond het fascinerend om het spel van proposities te spelen, de evenwaardigheid van A en nietA als uitgangspunt te nemen, eerder dan een subjectieve en emotionele inkleuring te moeten geloven. Daarnaast geef ik grif toe dat rhetorica een mooi gegeven is, waar ik al menig debat mee gewonnen heb, maar dat is nu niet aan de orde.

Het resultaat van de formele logica en de oefeningen die we daarop kregen, is dat ik in teksten dikwijls naar logische verbanden speur. Wie kan het me kwalijk nemen?  Verbanden die aangegeven worden door ‘en daarom’, ‘vervolgens’, ‘daaruit volgt’. Soms staat dat er expliciet, soms staat dat er impliciet. Soms is dat er gewoon niet.

Neem nu de column van Fons Van Dijck gisteren in De Standaard.  Ik heb nog met Fons samengewerkt, en ik vind dat  echt wel een ok mens, dus zie dit niet als ‘Fons-bashing’. Maar het moet wel ergens over blijven gaan natuurlijk.

Het stuk gaat over Nike, en de inspanningen die het levert om de Franse markt te pakken. Het eindigt met  ‘Slim van Nike’. Automatisch denk ik dan dat er een verband is, en dat mij dat zal uitgelegd worden.

Niet dus. Er wordt wat geschreven over ‘Think Global, Act local’, daar worden nogal wat woorden voor gebruikt, moeilijke woorden, met veel lettergrepen. Als die in hun context juist zijn vind ik dat niet erg.
Integendeel. Die woorden zijn er gekomen om efficient iets te kunnen duiden. Maar als ze er natuurlijk enkel staan om de grote leegte te verdoezelen, is het weer iets anders. Voor de slechte verstaanders, ik wil hier allerminst Fons verdenken van leegte. Absoluut niet. Maar laat ons eerlijk wezen, het spanningsveld tussen global strategy en local execution is niet echt van het nieuwste, hè?    Mij leek het eerder de move van een wereldconcern/merk om een belangrijke afzetmarkt verder te bewerken en te pakken.  Voetbal is ook een beetje een ongelukkig voorbeeld om als lokale cultuur te bestempelen. als hij het over pelote zou hebben, dan volg ik, of over kaatsen, of heibollen, of ganzenrijden, of poldergolf desnoods. Maar voetbal? Lokale cultuur?

Om het stuk verder te onderbouwen wordt er als autoriteitsargument een studie van Ernst&Young bijgehaald, die een eerdere studie van Friedman zou moeten ontkrachten. U ziet stof tot argumenten, tot woord en wederwoord. Alleen… het is er niet. Het gaat alle richtingen uit, maar het is echt niet van A impliceert B en B impliceert C, maar wegens D leidt dat tot F en niet G. Neen.  Ook niet na veel zoeken en met veel goede wil. Ik vind het maar niks.

En als ik dan plompverloren midden in dat stuk iets of iemand hoor orakelen over ‘De globale consistentie en standaardisatie van processen laat toe om best practices  mondiaal door te trekken’. Tja, dan krijg  ik het op mijn heupen. Het is ook mijn tijd!

De klapper bewaar ik voor het einde. Minder kosten en risico’s, meer zichtbaarheid, maar ook een interne vergelijking op het vlak van de performativiteit…  De wat, Fons?

De performativiteit? Het woord performatief bestaat, ik heb het opgezocht, maar in deze context… niet echt. Allez, volgende keer beter hè!