Broodpudding met chocolade? Een vloek

Wie mij kent weet dat ik graag eet. Verfijnd tot vettig, ik wil alles wel eens proeven. Waar ik echter niet tegenkan, dat is prutsen met klassiekers.  U heeft me al bezig gehoord over klassieke crème brulée, sole meunière en dies meer.

Men blijft mij echter tergen. Deze week zag ik bij een bakker – die het ongetwijfeld goed meent – broodpudding met een dikke laag chocolade. Dat kan toch niet meer…

Broodpudding, wij waren er thuis verzot op. Een gerecht dat in principe gemaakt werd van oud brood, met melk, suiker, rozijnen, eieren, om te verworden tot een dikke, zwaar op de maag liggende, relatief kleffe hap. Goddelijk. Met koffie.
Mijn vader draaide er bij momenten zefs vers brood onder, om meer te hebben, want hij kon het maken als geen ander. Heelder schalen stonden er dan in de keuken en alle mannen in het gezin lieten zich keer op keer verleiden om een stuk af te snijden en op te eten bij ieder bezoek aan die keuken.  Nooit flauw over gedaan.

En nu dus dit… een bakker die er iets verfijnd van wil maken. Ik ga voorbij aan het feit dat een bakker die zelf zijn oud brood moet verwerken niet zo’n heel goed teken is, maar dat is wellicht mijn achterdochtig karakter.

Broodpudding maak je thuis, dat is geen pateeke, dat moet niet verfijnd worden. De enige tolerantiedrempel die toegelaten is, is het nog wat erger maken door er flink wat rum door te draaien,  à la limite zelfs geconfijt fruit (wij waren daar pertinent tegen bij ons thuis. Alleen Sultana rozijnen. maar we gaan hier toch niet neuzelen? Mercantiele geest, het kan allemaal, maar toch liever niet. Voor je’t weet beginnen ze merveilleukes te maken met chocolade mousse, of zwaantjes met confituur in de plaats van slagroom.

Die normvervaging, die waarden… kom op, waar zijn we mee bezig.