Heel af en toe haal ik nog eens wat vreugde uit het hele facebook fenomeen. Meestal is het ergernis. Onlangs kwam ik terug in contact met een oud buurmeisje, niet omdat ze mij zo leuk vond, maar omdat ze indertijd een gigantische crush op mijn broer had, en nu hoopte om hem via mij opnieuw tegen het lijf te lopen. Misschien interpreteer ik dat verkeerd, en dan verontschuldig ik me er graag voor.

In ieder geval, na wat over en weer geklets, kwam deze foto boven. Een regelrechte verschrikking. En mooi, in de onschuld. Afschuwelijke hemdjes, die nu vast weer in de mode zijn. en gruwelijke polyester broekjes, samen met leder look sandalen. Wie maalt er nog om croqs als je dit ziet?

Het was de tijd dat zomers nog zomers waren, en in mijn hoofd was ik ook gewoon een jongetje uit de buurt. We speelden met boog en pijl, we werden voor het eerst verliefd en we hadden onmogelijke projecten voor ogen, tunnels, tenten, mega valkuilen. Het leven was simpel. Duidelijk nog lager onderwijs. Alles zou veranderen in de humaniora.

Door datzelfde facebook kreeg ik later ook nog een oude klasfoto te pakken. ik ben zelf niet zo’n bewaartype, en heb ook niet echt overdreven heimwee naar die periode, dus dat was een schokkend weerzien.

Ik blijk nog steeds (1976) van geruite hemdjes te houden, en enige pathos is me ook niet vreemd, met brede riemen en foute horlogebandjes. godzijdank zie je mijn schoenen niet. Maar een stukje onschuld is al verdwenen. Het leven wordt menens.Het werd nadien alleen maar erger.

Facebook, niet noodzakelijk fraai, maar fijn om jezelf nog eens een keertje heerlijk fout tegen te komen.