Ik zit graag in het Gosset hotel. Ze hebben daar wireless, en stroom (zo mogelijk nog belangrijker voor Apple jongens). De koffiekoekjes zijn ook erg lekker. Maar bovenal, bovenal,… Het is het trefpunt van de ambulante handel in Brabant. Laat ons ‘aan de goeie kant van de ring afspreken’, weet u wel. De Carestel is daar ook goed voor.

Vertegenwoordigers, Handelsreizigers, een mooi woord, een uitstervende soort.
Ik kijk daar met een zekere weemoed naar, hoe oudere mannen met te dikke buiken (ja, ik heb er zelf ook één), met te zware aftershave en net iets te blinkende schouderdelen op afgedragen pakken, de geur van succes proberen te verspreiden, te handhaven.
Hoe het ecosysteem van een bedrijfje weerspiegeld wordt in de seminariegangers die daar ook altijd aanwezig zijn. Jonge wolven, die met opzichtige Italiaanse schoenen en té strakke broekjes genieten van hun jeugd en eerste professionele  succesjes. Verlepte maar gesoigneerde dames die drank en jong vlees combineren, in een roezige cocktail van verleiding en geilheid, als panacée voor de vergankelijkheid en de herinnering.
Gedesillusioneerde oude krijgers, die het allemaal gezien hebben, en enkel nog bezig zijn met het wachten op het welvoeglijkheidsmoment om een nieuw zwaar bier te bestellen. Een stukje van de wereld, en oh zo boeiend vanuit de persoonlijke dramatiek en de verhaaltjes.

Je ziet er ook nog pruikjes. Het bestaat nog.

Maar het meest kan ik genieten van de salesmeetings, tussen zenuwachtige vertegenwoordigers en hun gladde, succesvolle managers. Ik denk dan altijd aan “Zeepcentrale mark”, een ietwat schimmige organisatie die  zeep in bulk aan nietsvermoedende consumenten verkocht, in veel te grote verpakkingen. Ik herbeleef Kaas, Lijmen, Het Been, en ik geniet.

Vandaag zat er weer zo’n mooi stel. Hij blozend, strak gepoetst, van kop tot teen, een bonk van een vent, en zenuwachtig als een schooljongen, wegens het niet halen van de cijfers. De sales manager, breeduit charmant, joviaal, genietend van de macht.

De jongen begon ogenschijnlijk vlot te rapporteren, en ik zag de grijns van de manager breder worden en de zogezegde frons bedenkelijker. Open doekje, hij zou de jongen straks helemaal opeten.

De knaap verloor zichzelf helemaal in wijdse bespiegelingen over de markt, en de manager liet begaan. Hij sloop rond zijn prooi en wachtte geduldig. De ‘remediëring’ zou niet lang op zich laten wachten.

En inderdaad, een kwartiertje later was het zover, de salesmanager overliep de notities en maakte brandhout van de schamele succesjes, becommentarieerde links en rechts wat technieken en begon dan aan het stukje ‘persoonlijke groei’.
Dat is jargon voor ‘onder de grond schoffelen van wat er nog rest van je persoonlijkheid’.

Het is herkenbaar aan zinssnedes zoals ‘Je moet daar echt iets aan doen’. ‘Zo ga je’t echt niet redden’. ‘Ik begrijp niet dat je daar zelf niet aan denkt’…
Het heeft niets met verhogen van performantie te maken, ook niet met helpen, maar alles met het vastleggen van de pikorde, het ‘dog-eat-dog-principe’.
Haarfijn wordt er uitgelegd wat er allemaal verkeerd gaat, en wat er fout is aan de attitude, de aanpak en de instelling. Maar geholpen? neen hoor, daarvoor zijn ze meestal zelf te blij dat ze uit de slangenkuil gekropen zijn. Schema’s worden bovengehaald, voorbeelden van collega’s om te tonen dat het anderen wel lukt. Berekeningen, om aan te geven, dat hij met zo’n salaris, zonder commissie als vanzelf gedemotiveerd zal worden, en dat hij dus nu zijn persoonlijke entrepreneurial spirit moet bovenhalen. In godsnaam, als hij die had, dan was hij toch ondernemer geworden?!

De blozende knaap is ondertussen verworden tot een zielig hoopje blubber, roze rood achter de oren, met enorme zweetvlekken onder de oksels, en hij krijgt als afscheid een stevige handdruk van de Colgate lachende salesmanager : ‘volgende week beter hè, Johan, smijt er u ne keer achter, ik weet dat het kan!’.

Johan druipt af, groet de binnen gewandelde collega, de volgende in de rij, en dan, dan ineens zie ik iets mooi..
Hij loopt naar buiten, naar de glanzend gewassen auto, en hij fluit.
Herwonnen vrijheid, een week weg van het gezeik, me and my guitar, euh auto…

de volgende gelkop schuift aan bij de sales-tijger.