Ik kreeg vandaag een tweet onder ogen, waarbij mijn aandacht getrokken diende te worden op een geweldige viral campaign.
Op zo’n momenten slaan de stoppen lichtjes door, en wil ik precies het omgekeerde doen. Ik heb altijd gedacht dat iets viral werd doordat je a) de juiste kanalen gebruikt b) de juiste mensen aanspreekt c) de juiste boodschap hebt, en die bovenal d) onweerstaanbaar impactvol, grappig of gewoon mooi maakt (ja, ook dat laatste kan).Daardoor krijg je (h)erkenning, appreciatie, brand-sympathy, whatever…
Tiens, als ik het bovenstaande bekijk, dan ligt dat verdacht nauw bij wat ik al jaren ken als goede communicatie, maar dat zal wel de cynicus in mij zijn.
Als iemand mij daarentegen iets doorstuurt en daar al meteen bij zegt dat het viral is, dan voel ik mij misbruikt. Dan heb ik al geen zin meer. Wie bepaalt er mijn recht en beoordelingsvermogen om al dan niet iets door te sturen?
Onlangs liep ik in Gent voorbij een winkel die beetje knullig reclame maakte voor ‘echt pittige quiches’. Ik geloof dat niet. Ik denk dat het aan de consument is om te bepalen of iets volgens hem pittig, lekker, of wat dan ook is, niet aan degene die ze maakt. Pas op, de mensen doen wat ze niet laten kunnen hè, maar voor mij werkt het niet.
Ik heb het er in een eerder blogje al eens over gehad. Het is wellicht ook een verschil tussen Europa en Amerika (Starbucks ). Maar net zoals met koffie, heb ik de illusie dat ik mijn eigen smaak heb, en ik zoek een koffiebar, die me de koffie levert die ik lekker vind zonder aan de kwaliteit van de barrista te moeten twijfelen. Not the other way around. En net zoals ik van de barrista niet verwacht dat hij/zij zich aan mij aanpast, wil ik ook niet dat iemand anders mij vertelt wat ik al dan niet mooi/lekker/interessant moet vinden.
Kunnen we dat afspreken? Filmpjes die mij al op voorhand als ‘viral masterpieces’ worden voorgesteld, ze komen er niet door. (tenzij ze briljant genoeg zijn om die weerzin te overstijgen).
Just! Guidooohh 
Reclame reclame, het is nogal een wereldje hé. Elk merk moet zich profileren en dat gaat niet zomaar vanzelf. Elk product heeft toch een verhaal, waarom het bestaat?… Je moet de mensen daarin sturen.
Mensen zullen eerder naar dat winkeltje in Gent gaan voor een quiche omdat ze zeggen dat ze echte pittige quiches hebben. Als dat wel zo is zal heel Quiche-etend Gent spreken over dat winkeltje, maar als dat echt niet zo is en hun quiches maar flauw zijn zal dat niet lang meer op hun raam staan.
En ja, net zoals het wel zal helpen om een filmpje viral te noemen om het viral te maken.
Ik vraag me af wat @Heldenmerk hierover te zeggen heeft.
Beste Gerrit,
dank voor je reactie. ik ben de eerste om in te stemmen dat merken hun verhaal hebben en moeten hebben, en dat dat verhaal geworteld is in het merk zelf (of hoe het tot stand kwam). het enige waar ik een beetje tegen fulmineerde was het gratuit aankondigen van een beleving of een attribuut. Iets wordt viral door de kwaliteit die het in zich draagt, en iets is pittig voor degene die het als dusdanig proeft. Best mogelijk dat ze daar in due time hun ‘handelsmerk’ kunnen van maken.
Of zoals Shitmydadsays (en die volg je waarschijnlijk al op Twitter) het deze week op succulente wijze ten berde bracht:
“Don’t start a story with This is SO funny. Be like saying My dick’s huge before you screw. Even if you’re right you sound like an asshole.”
Volledig akkoord. Het isaan de klant om te bepalen of iets goed, pittig, sexy of slecht is. De menig van wat producenten van hun eigen produkten vinden is a. niet relevant, b. getuigt van arrogantie. Sommige fabrikanten hebben dit door en zetten zich in de plaats van de klant en doen alsof de consument spreekt; “L’oréal … want IK ben het waard”. Wat een arrogantie …
Het geval van L’oréal is m.i. nog te nuanceren in die zin dat het over een baseline gaat, een aspirationele invulling, die ee nconsument moet kunnen doen ‘dromen’.
waarom zou je, het is geen onzin hè, wat je zegt?
dankuwel, en ik ging incognito reageren, aber jaaa!
Tja, eigenlijk is het heel simpel, het toont alleen maar aan dat er overal nog veel minkukels rondlopen.
Als iemand een podium opkomt en zegt ‘ik ben grappig’, lacht er uiteraard geen hond (tenzij hij Geert Hoste heet maar daar zit je natuurlijk met een specifiek publiek). Iemand die op een podium gaat staan en een geweldige grap vertelt krijgt veel makkelijker mensen mee, en heeft er ‘en passant’ nog iets mee over zichzelf verteld (opmerkingen over Geert Hoste zijn hier uiteraard overbodig). Net omdat ze zelf tot de conclusie zijn gekomen dat ze het grappig vinden.
En dat is iets waar we vandaag toch net wat meer aandacht voor moeten hebben, conversations zijn belangrijk (tuurlijk Steven ;-). Maar je moet wel eerst een sterke monoloog hebben voor mensen het de moeite vinden om de dialoog met je merk aan te gaan…
Cue gezever over ‘eerst staan, dan lopen’ ed.
awel ja, dat mag, maar ALLE mensen mogen zelf kiezen wat ze belangrijk vinden, en iedereen stuurt wel eens iets door wat een ander niet even sterk kan appreciëren e!
dat is allemaal niet zo erg.
vrijheid blijheid!
Maar als dat niét gedaan zou worden, dan zou ons kritisch vermogen verstompen, en dan zouden we alleen moeten kiezen uit dingen die we helemaal zelf hebben gevonden.
Het is geen verloren zaak om eens iets slecht mee te maken, alles heeft een keerzijde waar mogelijk iets helemaal anders uit kan groeien, al is het maar gewoon een ultiem voorbeeld van ‘hoe het niet moet’.
+
de vraag is niet of we moeten afgeschermd worden van negatieve ervaringen. De vraag is of we zelf mogen kwalificeren wat goed is of niet, en in hoeverre we daar anderen mee opzadelen. Dit terzijde, ik ben erg blij dat mijn oudste dochter reageert op wat ik zeg, en nog slim ook.