afstand!

Vrees niets, ik ga geen porno schrijven. Maar er moet mij toch nog iets van het hart. En ja, het heeft te maken met toiletten.  Wat u ziet op deze foto, dat zijn mijn knieën. Het beeld is een beetje bizar, omdat die geweldige attributen van mij, ongeveer 10cm verwijderd zijn, van een deur. Een WC deur. Als je goed kijkt zie je ook dat mijn schoenpunten tegen de deur aan rusten…

Daar heb je me weer. Het blijft een vruchtbaar onderzoeksdomein. U moet het zich als volgt voorstellen:

Een café, het wordt laat, en een behoefte dringt zich op. Ik heb het al over graffiti gehad, vandaag geen literatuur maar wel architectuur.

Menig man, en wellicht ook menig vrouw heeft zich al voor het dilemma geplaatst geweten; Klein WC hokje, kunt er niet draaien of keren… laat ik de textiellagen tussen mijzelf en mijn edele delen zakken met de deur open, (waardoor ik de voyeurs tevreden stel) of doe ik de deur dicht, laat de hele handel zakken, om vervolgens – met mijn edele delen tegen een redelijk vieze deur schurend – een zittende positie op te zoeken. Er is mijns inziens geen alternatief.

De Europese instanties hebben regels over alles, dikte van skateboards, temperatuur van pizza ovens, grootte van ijsblokjes in dry martini’s en noem maar op. Maar iets simpel als, laat ons zeggen de minimum afstand tussen bril en deur, dat kan dan weer niet simpelweg geregeld worden? Zoals Theo Maassen ooit zei, ivm de hoogte van een wasbak… onderkant zak is bovenkant bak, dat soort zekerheden, een mens heeft dat nodig in zijn leven.

Op zich is het allemaal niet zo erg, maar het is tekenend voor hoe mensen met de zaken omgaan. Toen ik een huis bouwde, verwonderde ongeveer iedereen er zich over, dat onze trap zo comfortabel liep. Toen ik dat aan mij architect vroeg begon de mens een ingewikkeld verhaal over hellingsgraad, stootdiepte (inderdaad, het leek mij ook iets anders), en dies meer. Wat er ook van weze, brede treden op de juiste afstand hoogte van elkaar, er schijnt een norm voor te bestaan. Of misschien is het iets wat gewoon ‘métier’ heet.  Mijn kinderen zijn ook relatief weinig van de trap naar beneden geflikkerd, stielkennis is dus niet alleen iets wat wellicht duurder is, het heeft ook rechtstreekse voordelen.

Terug naar ons café.. waar een aantal bollebozen in de ontwerpfase een klein hoekje ontdekt hebben, en denken… ‘en hier komt het toilet’, de pot past er tussen, en het kan ons niet echt schelen hoe de ‘klant’ omspringt met de parafernalia van het proces (hoe hij zijn kont afveegt, waar hij dat papier ergens moet gaan halen en hoe hij zich in een compacte ruimte moet bewegen, of zelfs nog maar gewoon, hoe hij er deftig in past). U ziet het hopelijk niet echt al te lijfelijk, maar daar gaat het wel om.

In normale omstandigheden zou ik zeggen: mijn broek zakt daar van af, maar dat ging hier jammer genoeg niet…