Proper!!!

Ik geef het toe, ik zal wel iets met toiletten hebben. Ik kan niet anders dan ontroerd worden door dit soort berichtjes. Netjes op een groot wit blad geprint, en dan in een sleeve gestoken (worldwide heeft esselte zo honderdduizenden ‘chemisekes’ hangen, sta daar maar even bij stil), en strategische opgehangen en vastgekleefd.

Mensen lopen daar aan voorbij. Ik niet…

Ik sta stil bij de ergernis, bij de wanhoop van de steller. Dwangneuroten, cleanfreaks, regelneven? Ik denk het niet. Mensen die er misschien als de dood voor zijn, dat ze in een vuil toilet binnenkomen, en het ook zo weer achterlaten, zodat degene die toevallig na hen komt, wellicht denkt dat zij die boel zo achtergelaten hebben… Ik ken het. Ik word er ook altijd kwaad om. Omdat je verplicht wordt om iemand anders shit op te ruimen. anders word jij aanzien als de smeerpijp.

En trop is teveel… op een bepaald moment grijpen die mensen in. Ze gaan resoluut aan de slag. En de woede ebt een beetje weg, tijdens de formulering. Zullen we boos, humoristisch of melig een waarschuwing maken?

Bovenstaand voorbeeld maakt gewag van ‘medemensen’. Ik word daar door ontroerd, een teken van opvoeding. En de afkeer, de ergernis die gekristalliseerd is in één enkel uitroepteken. Zo mooi. “Voilà, ik heb het toch maar eens goed gezegd!”

En proper onderlijnd. Met een stuk papier en een forse viltstift zouden er allicht meerdere dikke strepen onder getrokken worden. De pc laat dat niet toe, maar een enkel kleuraccentje voegt toch ook iets toe.

In die zin is deze krachtiger en authentieker. Het artwork en de plaatsing is beter. De ergernis leeft ook meer…

mijn dure kraan gvd!!!!

Eén uitroepteken, dat is voor mietjes, geef ons er drie, laat het expressief  zijn. Het kleurt ook af tegen die rode wand. Waar het uiteindelijk fout zal lopen is het ontberen van het esselte chemiseke… opspattend water gaat er voor zorgen dat het verhaal schmutzig en onleesbaar zal worden. eigen schuld, dikke bult. Maar ook weer een soort levende getuigenis van het verval, en daardoor weer mooi.

De mooiste in de serie heb ik voor het laatst bewaard, en hij heeft niets vandoen met publieke toiletten.

Het is hartverscheurend wat hier aan de hand is. De steller is beroofd! Onverlaten, sociaal onaangepasten, hebben het op zijn rugzak gemunt. Het gros van de bevolking slaakt dan een zucht en een diepe vloek. Maar niet deze man. Hij wil dat het onrecht ‘out in the open’ is, en geen middel wordt daartoe geschuwd.
En het meest was ik nog geraakt, ook hier,  door de beleefdheid. Hij heeft het niet over krapuul of gespuis, neen hij spreekt over gauwdieven… proef het woord, het is nog mooier als werkwoord 😉

Hoogst waarschijnlijk was het niet eens iemand van mijn liefelijke kustgemeente, maar een toerist, wij nemen immers geen rugzakken mee naar het strand, wij wonen hier.

En dan moet je je voorstellen dat de man thuis een tekst gemaakt heeft, een esselte mapje gebruikt heeft om zijn ongenoegen te beschermen, het geheel op een fikse paal gemonteerd, er ongeveer vijf meter tape veil voor had om er zeker van te zijn dat gure winden zijn boodschap niet konden verstoren. En dan helemaal terug getrokken naar de plaats van de misdaad, wellicht zelfs hopend dat hij de gauwdief nog zou kunnen bij de lurven vatten.

Fors lettertype, niks frivool, heel factueel. Communicatie technisch zou je nog ergens een ‘call to action’ verwachten, maar dat zit er niet meer in. Hij weet dat hij de rugzak nooit meer terugziet, heeft het futiele van zijn démarche begrepen, maar toch… hier zitten ze, en dat doen ze! de snoodaards.

Ik meen het echt dat ik er tranen van in de ogen krijg. Verontwaardiging over onrecht, omgezet in energie, in boosheid, kleine haikoes van de onmacht!

gauwdieven