Natuurlijk had ik dat niet moeten doen. Kijken naar de beelden van jonge mensen die hun neergestoken kameraad herdenken. Ik kan daar niet tegen. En het spookte een hele dag, een heel weekend eigenlijk al door mijn hoofd. En gisteravond, gisternacht. Daar moet ik dan iets mee doen. U leest het of u leest het niet. En u denkt ervan wat u wil. Voor één keer eigen ik mij het recht toe om mijn blog ook daar voor te gebruiken.

Zo’n jongen. 18 jaar en vol branie. Ik zie het zo voor me. Men maakt er nu heel even een held, een heilige en een wonderkind van. Daar heeft hij recht op. Hij was dat niet, hij was een jongen van hier, met zijn twijfels, met zijn kleine kantjes, met zijn persoonlijke problemen. Maar hij was wel moedig en mondig. En dus op weg naar grootsheid. Want moedige mensen, die hun meningen uitspreken, daar gaat het om. Alleen was hij dat nog maar voor een stukje, en moest de rest nog gevormd worden door het leven, om er een echt schone mens van te maken. Maar dat gaat dus niet gebeuren. Niet meer gebeuren.

Ik zie het voor me. De gulzigheid waarmee een leven verorberd kan worden, de zorgeloosheid ook. Ik heb het hier al dikwijls geschreven. Het privilege van de jeugd en het is hen zo van harte gegund. Zo moet het leven gepakt worden. Met pintjes, kameraden en onbesuisdheid. De onbesuisdheid die hen tot halfgoden maakt in hun eigen hoofd. De onbesuisdheid, de overmoed die ervoor zorgt dat ze opkomen voor hun groep, hun vrienden.  De sfeer die ze niet willen laten bezoedelen door een dronken agressieve dwaas.

De overmoed, de moed die hen fataal wordt, omdat niemand echt kon inschatten dat dit zou gebeuren.

Ik weet niet wat er die avond gebeurd is. ik hoef het ook niet te weten. Maar ik zie dagelijks dat soort jongens en meisjes, die mij keer op keer blij maken, omdat ze durven, omdat ze spreken en omdat ze  ‘doen’.

Het was voor hem allicht een stuk éénvoudiger geweest om het over te laten aan de cafébaas, aan de anderen. Maar hier hebben we een lefgozer die moedig recht stond en er zich mee bemoeide. De moeilijkere weg koos. Niet omdat hij uit was op ruzie – dat hoop ik tenminste – maar omdat het zijn avond was. van hem en zijn vrienden.

Ownership zouden ze het in het bedrijfsleven noemen. Hij kwam op voor de gezelligheid van zijn vriendengroep, zijn café, misschien zelfs zijn stad.  En hij heeft het met zijn leven mogen betalen. In afschuwelijke omstandigheden. Brutaal en plots. Je mag er niet aan denken hoe hij dat beleefd heeft, die laatste momenten.

Dan denk ik aan zijn vrienden, familie en vriendinnen en ik lees overal hetzelfde. ‘Woorden schieten te kort’. Vandaar ook dit stuk. Woorden schieten niet te kort.  Woorden schieten nooit te kort. Ze zijn gemaakt voor situaties als deze. Woorden zijn nu meer dan ooit nodig. Om te praten, om het te verwerken, om te troosten en te steunen. om het aan te klagen ook, maar dat is nu niet aan de orde.

Pak elkaar vast, en zorg dat hij daar nooit door vergeten wordt, en gebruik er woorden voor. Vele en mooie.  Het is de enige manier om het draaglijk te maken. zwijg hem en het niet dood.