Een echte kroeg. Ondanks het rookverbod toch een beetje rokerige atmosfeer, luide muziek, veel verloop. Twee koppeltjes kwamen een partijtje biljart spelen, tegen en met elkaar. De mannen namen hun beestjes mee. En ze biljarten.

Het zijn de momenten waarop ik democratisering en massacultuur vervloek. Dames die er op uit trekken hebben nogal eens de neiging om zich wat op te maken, die willen er goed uit zien. Ook dat is een relatief begrip. Ik vind het persoonlijk vreemd om wel je lippen bij te stiften in een soort radioactief rood, maar tegelijkertijd voldoende vet in je haar mee te slepen om een frituur te depanneren in geval van nood.

Ik snap de  toegevoegde waarde van de walm van synthetische bloesjes niet, bovenop een commercieel geurtje van Armani.  En ik vind  – echt waar –  dat  er een ‘kontbudsman’ moet komen.

Het concept is simpel. Een kont zit vanachter, dat zie je niet zelf. Ikzelf heb tegen mijn dochters al gezegd dat ze me moeten waarschuwen. Ventenbillen in een jeans, dat kan tot op een bepaalde leeftijd, maar daarna is het over en zielig. Dat zie je meestal niet zelf. Maar daar houdt het dan meestal ook op, wat mannen betreft.

bij vrouwen ligt dat anders. Een jeans maakt of kraakt een kont. En er komt veel bij kijken. De kontbudsman moet een gedistingeerd iemand zijn, die op tactvolle wijze kan verwittigen dat één en ander echt niet kan, en op constructieve wijze de dames met raad en daad bij staan.

Het zou ons te ver leiden om alle fenomenen uit de doeken te doen, maar voor de vuist weg noem ik, de befaamde ‘cameltoe’ (ja, die zit dan aan de voorkant, dat weet ik), de te laag uitgesneden jeans voor dames met iets te veel rondingen waardoor zowel tramp stamp, stringwear of sloggy in een onfortuinlijk daglicht komen te staan, flodder tout court, en de naadjes… Laat er geen misverstand over bestaan, ik heb het niet over formaat en/of volume. Integendeel. Er mag wat ronding en gewicht in zitten, geen enkel probleem.

Onze dames hadden dat advies kunnen gebruiken, en meer van dat…  Hoe erg moet het zijn om Marlies Dekkers te zijn, en je product te zien hangen rond zielige borstjes, waarbij het ingewikkeld  en als zinnenprikkelend gegeven bedoelde netwerk van lintjes en touwtjes een beetje zielig verloren hangt tussen twee welvingen, de naam borst onwaardig?  Misschien waren die borsten as such wel te doen, maar het feit dat ze helaas moesten vechten om aandacht in een constellatie van een aantal buikplooien en love handles (om beleefd te blijven), deed ze letterlijk in het niets verdwijnen.

En alsof dat nog niet voldoende was, doken aan beider zijden heur welvingen ook nog eens wat tattoos op, vanuit de okselholte, Vleugeltjes! En dat waren de zichtbare ornamenten, ik mag er niet aan denken hoevele kronkelende slangen zich vanuit donkere nesten omhoogwikkelen rond haar lendenen. Verfomfaaide vlindertjes die onderhand vervaarlijk afdalen in een machteloos gefladder richting klamvochtige bilspleet. Tweety en Mickeymouse die meegroeien in de obesitas vanop de schouder. Neen, waarlijk verheffend was het niet.  En dan heb ik het nog niet over het arsenaal ‘rings n things’ dat her en der vastgeschoten was op dat lichaam. Allicht ook op onvermoede plaatsen.

Vleugeltjes, aan de voorkant… Fly away with me, of zo. Wat bezielt iemand, om zoiets te doen?

Ik weet dat het een gevoelig onderwerp is. Vrijheid blijheid, eens te meer, en bodyart, en expressie en ik heb me er niet mee te moeien, ik weet het allemaal. Maar wat brengt het bij? Misschien moet ik me er gewoon geen vragen bij stellen, maar dat is ondertussen te laat.

Zij en haar vriendin speelden een spelletje, terwijl de venten bier haalden. Ze lachten, de nacht moest nog beginnen, met al zijn beloftes. Misschien waren ze wel gewoon gelukkig.

Only god can judge them, en misschien ook de Kontbudsman.