Ik geef het toe, ik ben er als een blok voor gevallen. ‘Wreck this Journal’. Eén van de drie in de serie, een slim ideetje, om mensen tot iets meer creativiteit aan te zetten.
Het is moeilijk om je voor te stellen dat je zelfs als volwassene plezier kunt beleven aan het moedwillig vernielen van een schriftje, maar ik kan het iedereen aanraden.

Niet alleen geeft het een kick, de eerste keer dat je een kop koffie over een maagdelijk blad pletst, het is ook gewoon een confrontatie met jezelf. Waar je in het begin de opdrachten uitvoert zoals ze beschreven staan, ga je na verloop van tijd iets baldadiger te werk (ik toch), en wordt het erg leuk.

Zo heb ik dit weekend met erg veel plezier samengewerkt met aanstormend kunstenaar Robbe Lambrechts, muzikant, tekenaar, performance artiest, all round creatief, om bepaalde bladzijden toch iets meer glans te geven.
Vergis je niet,  op het eerste zicht ziet het werk van Lambrechts er uit alsof het van een 8 jarige is, maar dat is in essentie toe te schrijven aan het feit dat hij daadwerkelijk 8 is.  (Damn, ik dacht origineel te zijn, blijkt die grap van Herman Finkers te zijn… met een vierjarige)
Niks leuker dan wat verder gaan… Het was voor hem ook een openbaring om te zien dat volwassenen betalen voor een boekje waar hen de creativiteit wordt gegund om iets kapot te maken. Op zich is dat wel boeiend. Maar kinderen zouden geen kinderen zijn mochten ze niet onmiddellijk gecapteerd worden door het leuke aan zo’n verhaal… Het mocht ‘prettig vettig’ zijn.. Laat dat dus verder de pret niet drukken. Het is mijn bedoeling om hier verslag te doen van onze gemeenschappelijke pogingen om een aantal opdrachten tot een goed einde te brengen. Ik en de gastkunstenaars  zoals R. Lambrechts.

Soms zal daar tekst bij zitten, soms gewoon het voor en na resultaat. We zien wel.

Hier heb ik gewoon de bladzijde laten voldruppelen met kaarsvet, ik vond dat een mooie invulling van  het ‘leave this page blank’.

Het mooie aan deze pagina, is eigenlijk iets ‘intern’. Ik ben opgegroeid met een welhaast heilig respect voor boeken. Ik heb er tientallen waar je niet kunt van zien dat ze gelezen zijn. Zo voorzichtig was ik met de rug. Het leven, en meerbepaald de meer ‘gezond van geest mensen’, heeft mij  onderhand geleerd dat je van een boek moet genieten om de inhoud, niet zozeer om de vorm. Je kunt er zelfs van genieten door de plek waar je’t gelezen hebt, of de wijn die je er bij dronk. Alles kan, niets moet.  Mijn vriendin heeft me zelfs een boekje gegeven over hoe mensen boeken catalogeren, om mij diets te maken dat er echt wel meer mogelijkheden zijn dan alfabetisch, of van klein naar groot.. ja, ja, de autist in mij trok grote ogen.

Het idee om dus een boek letterlijk te vertrappelen, het heeft wat moeite gekost. Zullen we dat dan maar mijn persoonlijke bevrijding noemen?

Hier had ik echt de smaak te pakken, niks zo mooi als koffie en papier… en het ruikt bovendien lekker, als je er ook nog een keer met je handen begint aan te prutsen.

Ik denk niet dat het veel zin heeft om stelselmatig elke pagina te bespreken, maar deze wil ik u niet onthouden…

Grootse fun… zoiets doe je niet met boeken..

En het eindresultaat was dit :