Normaal gezien hou ik mijn zure oprispingen bij de ochtendwandeling enkel voor wielertoeristen en bonsaikoppels. Vandaag breid ik het even uit. Joggers… meerbepaald full-gear, zure, hoekige lopers. Ja, U!
Ok, ik geef toe, ik heb niet meer het lijf van een getraind atleet, maar ik blijf een held in ’t diepst mijner gedachten als het op lopen aankomt. Een keer of 7 meegedaan aan de 20 van Brussel, een jeugd versleten in atletiekclubs, zelfs in het leger mocht ik nog meespelen met de jongens van de sportschool. Ik denk dat ik dus wel iets weet over rennen. Zelfs nu in de nadagen van mijn sportieve leven draai ik mijn hand niet om voor een ‘joggingske van een kilometer of 9′, al gaat het dan minder snel.
Meer zelfs, als ik mezelf nu voel joggen, met de trage, overvette sjok van een gedesillusioneerde veertiger die krampachtig probeert de ruine’s van zijn eens zo rijzige tempel te handhaven, dan weet ik dat het geen zicht is, dat het niet prettig is om naar te kijken. Ik ben zelf de eerste die – als ik zo iemand langs de watersportbaan zie – dan meewarig denkt: ‘jongen, meisje… wat moet jij nu pijn hebben!’. Ik weet hoe het voelt. Vandaar dat ik het nu voor het ochtendgloren of ’s avonds laat doe. Het is geen verheffend schouwspel en dat soort onesthetische aanblik bespaar je best iedereen. Maar ik veroordeel niemand die daarvoor een publiek nodig heeft, verre van.
Maar na al die jaren dat ik kilometers afgemalen heb, weet ik één ding. Als je – wedstrijden buiten beschouwing gelaten – niet in staat bent tot een hoofdknikje, een lachje, of een hartelijke goedemorgen, dan ben je verkeerd bezig. U bent niet aan het verzuren, u bent gewoon zuur!
Stel je voor. Een helder kraakvrieskoude ochtend in januari, langs de oevers van de Leie. U hebt er zelf voor gekozen, u hebt top materiaal, vestjes, hesjes truitjes in de juiste materialen, lightweight schoeisel, en u bepaalt zelf of u dat wil doen of niet. Wat zit er dan verkeerd in uw kop?
En dan komt u mensen zoals ik tegen, die luidop ‘goedemorgen’ zeggen, omdat het dat ook is. En niks komt er terug alleen die verkrampte, getergde blik van ‘zie je niet dat ik afzie voor mijn sport! Dit is ernstig, ik heb geen energie voor begroetingen…’
Ga toch fietsen! In elk beginnersboekje staat dat je een looptempo moet aanhouden om iets of wat conversatie aan te kunnen houden. Aan uw loopstijl te zien weet ik gewoon dat u zich niet voorbereidt op een olympisch minimum.
Be happy, of begin aan een andere sport… Mijn goedbedoeld advies
Just! Guidooohh 
Ok ok. I got it. Ik blijf thuis vanaf nu.
flauw handje volstaat hoor, ’t is niet dat ik een levensbespiegelende dialoog wil voeren… 😉 (dank voor reactie, en het lezen uiteraard.
Heel herkenbaar inderdaad. Meer nog stoor ik me aan de vaak voorkomende onvriendelijkheid en het boers gedrag van die andere categorie: de “zebrapad overstekers”. Je weet wel, je ziet iemand het zebrapad naderen, je gaat los in de remmen om de man of vrouw zijn of haar tocht te laten voortzetten. En dan, de blik op oneindig, gezicht tot op de grond en het zebrapad over. Geen blik, geen knik, laat staan eens de hand opsteken. “Ah ja, want jij moest wel stoppen, dat is wettelijk verplicht!” …
Ahja, elementaire beleefdheid, het is nu eenmaal niet iedereen gegeven.
Ik kom die joggers hier in Geraardsbergen ook met overvloed tegen als ik dehond uit laat (of beter, hij mij uit laat;-)) maar 90% loopt tegenwoordig wel met een Ipod in hun oren en horen je begroeting dus niet -> dus ook geen antwoord.
Initiatief nemen doen ze niet hé, daarvoor zijn ze te geconcentreerd op hun ademhaling en the beat of the musici
goeie tip 🙂 ik begin normaal eind februari aan een reeksje start-to-run! Zal het in gedachten houden als ik langs de vesten in Brugge loop.
Helaas herkenbaar. Ik probeer zelf al een tijdje het groeten onder joggers en wielertoeristen in te voeren, regio Kortrijk, meestal langs de Leie. Met erg matig succes maar ik geef niet op. 🙂
Altijd geweten dat wielertoeristen vriendelijker zijn 😀
Ciao –M.
don’t get me started 😉
Met alle respect, maar als ik me aan een tempo van 3min per km ook dáár nog mee moet gaan bezighouden… Ik weet trouwens nooit of zo’n grijsaard me goeiedag zegt of gewoon een fluim wegwerkt.
rofl… gestroomlijnde atleten aan lichtsnelheid, die leg ik nooit een strobreed in de weg… nooit! Olympische helden, quoi..
En ik fluim nooit in de richting van, echt waar niet!
Terwijl het in Brussel in het algemeen ietsje erger gesteld is met beleefdheid en goeiendag zeggen, moet ik zeggen dat ik indertijd in het Zonienwoud zeer frequent een opgestoken hand of bonjour kreeg. Je ziet maar…
En terwijl ik op het knopje druk, besef ik dat de meer serieuze loper naar het bos ging, de joggers bleven meestal in Ter Kameren. Ietsje minder hartelijk, inderdaag…
haaa, het zeldzaam mooie spektakel van ‘sport in Ter Kameren’, met de Brusselse beau’s en belle’s…
iets wat het midden houdt tussen huppelen, kletsen en catwalken… altijd fijn. 😉
De “Brusselse beau’s en belle’s” ? Precies ook al een tijd geleden dat je er nog kwam (op de 20km dan na) 😉
ironie, ironie… 😉
In het Rivierenhof kan er bij 30% toch een knikje van af. Het kan ook zijn dat ik me dat inbeeld door de runnershigh;-).
yep, een knikje. i settle for a knikje, of de illusie daarvan 😉
Heel herkenbaar 🙂 Heb dat ook al vaak gedacht als ik joggende medemensen enthousiast begroet. Treffend verwoord. Knap! Als ik je ook kruis langs watersportbaan dan mag je op enthousiaste groet terug rekenen 🙂
afgesproken, ik ben die dikke grijze 😉