Als je aan de rand van een bos woont wil het al wel eens gebeuren dat er een klein knaagdier op zoek komt naar proviand voor de donkere winteravonden. Op zich niet zo’n probleem, mocht het dan ook weer vertrekken, maar dat doen die beestjes meestal niet. Het is warmer, droger en eenvoudiger om in de wintermaanden aan voedsel te komen, in huis. Dus de beestjes nestelen zich. Vorig weekend was dat het geval, bij de K-woman.

Zij is best kranig en zo’n muisje, dat deert haar niet. ‘T is niet dat ze gillend op een stoel om hulp schreeuwde, verre van. Eerder het tegendeel, voor ik het wist kreeg ik een exposé over alle mogelijke vernietigingsmethodes, met hun voor- en nadelen. Op zo’n momenten val ik achterover van de efficiëntie van die vrouw. Een val waar je ze levend in te pakken krijgt, dat is niet goed voor hun hart, dan kunnen ze doodgaan van de stress, langzaam en pijnlijk. Vergif is helemaal uit den boze, traag en pijnlijk. De buurt zit vol katten, maar dat geldt enkel voor de beestjes die buiten zitten, binnen heb je daar niets aan, los van het feit dat zo’n snorrebaard ook niet bepaald ‘Gaiesk’ te werk gaat… zachtjes dood maar eerst wat spelen!

Er werd mij bovendien ook opgedragen dat – indien ik het beest levend te pakken kreeg, ik het minstens twee kilometer verder moest deponeren, zodat het niet terug kwam. En toen ging ze slapen. Ik bleef achter met de muis en de nacht. Gezien bovenstaande bleven mij weinig verdelgingsmogelijkheden over, en ik geloof niet in een intelligent, tot rede brengend- gesprek tussen mens en knaagdier.

Blijft over, het oude muizenvalletje dat – indien juist gebruikt – echt wel ok is. Korte slag en het nekje is gebroken, en het muisje dood, het schijnt realtief pijnloos te zijn, al kan ik dat niet meteen beamen. En ik denk ook dat mensen die voorbereid werden op de guillotine, weinig troost hadden aan dat soort uitspraken en troostende

Ik kom uit een generatie waarbij het als een eer gold om samen met opa het konijn uit te kiezen dat geslacht diende te worden. Nooit last van flauwe emoties gehad, de beesten werden gekweekt om op te eten, dat was toen nog heerlijk simpel, er werd niet gedacht in termen van ecologische voetprint, of plaatsvervangende sojaschaamte. Dat waren erg lekkere konijntjes bovendien. Of lammetjes, of duifjes. Ook kippen heb ik nog vast gehouden terwijl mijn vader probeerde om ze de nek over te snijden, met een oud broodmes, onder het geamuseerd toekijken van de buren. Ik maal daar niet om.

Maar ik wou toch even kijken wat voor iets het was. Dus met de zaklamp onder de kast, en ja, daar zat het, een mooi klein grijs veldmuisje/bosmuisje. Het was erg mooi, erg rustig, en een beetje schelms zat het me aan te kijken… Het (misplaatst) vertrouwen van één zoogdier tov een ander, don’t look into the eyes, unless you wanna fuck or fight (S.Morgan). Dat ging hier dus gebeuren… dat vechten.

En kijk, er gebeurde iets vreemd, vertedering trad op. Op zo’n momenten verfoei ik Disney en Pixar. Ik kreeg het moeilijk. Ratatouille! Ratten, muizen, dat maakt niet veel verschil. Het beestje kreeg iets menselijk, ik verbeelde me zelfs dat het me iets wou duidelijk maken.

Ik begon het verder laten leven van het muisje te verrechtvaardigen, te overwegen. Ik hoopte zelfs dat het vanzelf weg zou gaan. Op zo’n moment bewijst zo’n beest godzijdank zijn stommigheid, het begon aan wat kabels te knagen. Oorverdovend geluid! Tja, nu moest ze wel dood.

Het was een strijder! 3 muizenvallen opgevuld met stukjes kaas en spek, en een uur later waren de vallen leeg, en het muizenbuikje vol.  Een waardige strijd.  En ik wou hem een kans geven. Meer dan een beetje sympathie.

De muizenvallen werden opnieuw gezet, Eentje spande ik niet op ( ja, ik gunde het  beest wel een bonus brokje.  Eentje was er toch kapot gegaan, dus daar lag ook wat kaas op (call me a sucker), maar het derde, het verst uit de buurt van het vermoedelijke muizenleger, werd vakkundig klaargemaakt voor de wrede taak…

Nauwelijks een uur later was de strijd gestreden. De muis is gegaan, maar wel met extreem voldaan gevoel (denk ik). Geen bloed, geen tranen, geen bloemen, noch kransen.  Ik heb het wel mooi begraven in de tuin, dat had het verdiend.

Ben ik nu wreed? Dat houdt me al drie dagen bezig. Zijn er andere manieren om zo’n beestjes weg te krijgen? Wie het weet mag het me zeggen.

Oh ja, en excuses voor alle Deadmau5 liefhebbers!