Ik ben eigenlijk best trots op mijn boeken. Iedereen allicht. Stomme opmerking dus. En toch. Op zoek naar het zoveelste klasseersysteem heb ik ze weer eens allemaal in de hand gehad, mijn boeken. Eindeloze mijmeringen.
Karin heeft me ooit een boekje cadeau gedaan. Ik ben de titel en auteur kwijt, wegens op Cafe aan’t pennen. Op iPhone godbetert.  Ze gaf me dat boekje om mijn horizon wat te verruimen. Geloof me, dat is soms nodig. Als relatief rationele autist had ik immers maar twee klasseermethodes. Alfabetisch op auteur, of van klein naar groot. Ik vond dat onbevredigend, maar elke andere methode zorgde voor kopbrekens. Er zijn nu éénmaal filosofen die politiek meer doorwegen dan filosofisch. En wat doe je bijvoorbeeld met ‘Il principe’ van machiavelli? Politiek, geschiedenis of nog iets anders? Als Maarten ’t Hart een essay schrijft,over vrouwen die niet bestaan, mag ik dat dan elders klasseren dan zijn romans? Dichters, nog zoiets… Ineens krijgen ze de pretentie om te schrijven. Bij mij worstelen die dingen. Ik zie graag het werk van mijn lievelingsauteurs chronologisch geordend, en als ’t even kan allemaal uitgegeven bij dezelfde uitgeverij, in ’t zelfde formaat. En ja, ik geef toe dat ik al eens een boek twee, drie keer gekocht heb, omdat die uitgaves ‘formaatconform’ waren. Één keer heb ik zelfs alles van Ben Elton opnieuw gekocht omdat de nieuwe uitgaves gewoon mooier waren.
Maar toen ik gisteren mijn boeken uit dozen, zakjes, stapels en schappen haalde, was ’t grote liefde.
U moet ook weten dat ik er alles aan probeer te doen om wat ‘losser’ te zijn. Waar dat vroeger betekende dat ik er geen meetlat bijnam om zeker te zijn van de aflopende hoogte, of al eens een slapeloze nacht had over een foute kleuropvolging, ben ik tegenwoordig gewoon roekeloos. Ik kan al eens een fout stapeltje verdragen.
Verdienste van Karin. Haar boeken liggen op organisch-dynamische stapels, en op één of andere manier klopt het. Haar boeken toeven onder vriendjes. Weigering van structuur leidt tot natuurlijke ordening.
Maar nu denk ik dat ik het heb.. Qua systeem. Want voor mij werkt het ‘niet-systeem’ echt niet.
Als ik ze nu eens gewoon op datum van aanschaf klasseer? Min of meer. Het viel me op dat ik bij een dichtbundel van Jules Deelder, nul de botten moeite had met een stukje Chabot, Lanoye en zelfs een strip van Kamagurka. Gewoon omdat het in mijn hoofd allemaal onlosmakelijk verbonden was met ‘Batavia’. Een poezieprogramma dat Tom Lanoye bijeengesprokkeld had op t unief in Gent. Volgens mij heb ik daar ook voor t eerst Slagerij van Kampen aan t werk gezien.
En wat is er mooier dan je interesse in politiek weerspiegeld te zien in je boekcollectie, van Milliband tot Revel, van rechts tot uiterst links? Met een boekje van professor Helmut Gauss over Kondratieffs er tussen door.

Poëzie is ook zo’n mooie.. Dan begin je rustigjes met wat Herman De Coninck en Hans Andreus (voor de jonge lezers, neen het is geen typfout, en het is ook geen opticien), waar je overigens moeiteloos een catalogus van Turner tussenkrijgt, beiden waren immers gebiologeerd door licht, om het te zien evolueren naar rauw, tegenstroom, van Vinkenoog tot Sybren Polet, met Deelder en Chabot er tussen.

Opvallend trouwens dat ik mijn muziek door dichters leer kennen. Chet Baker en Charlie Parker, Brood en the Cocteau Twins en Cabaret Voltaire om van Talking Heads  en Brian Eno te zwijgen.

Het is ook mooi om de lacunes te duiden, en de levensfases. Marquez, Allende, nooit iets moeten van hebben, Castaneda daarentegen.. De Duitsers… Nog zo’n gat. Sporadisch wat gedichten van Heine, een paar obligate Thomas Mann, een steppenwolf en dat zal het wel wezen…

Enfin, u voelt het, boeken vasthouden en wandelen op het strand het inspireert.
Ik denk dat ik het er op waag. Misschien hang ik er wel verklarende bordjes bij, gewoon opdat u niet zou denken dat ik chaotisch ben!

(geheel en in 1 ruk geschreven op #Evernote, met zicht op zee en 1 Duvel)