Zoersel. Vrijdagavond, een aantal gezonde dertigers, veertigers vieren een verjaardag in een dorpscafé, De Pelikaan. Drank, lachen, dansen en praten. En nog, en nog. Om twee uur gaat het café dicht, en kunnen we ons vrolijk maken over de toch wel heel erg opzichtige alcoholcontrole die we honderd meter verder al kunnen zien, zwaailichten, blauwe lichten, knipperlichten. Zoals altijd, één front van zatterikken, feestmannen en olijkerds tegen de flikken. Sommigen willen er zelfs naar toe stappen om wat te lachen. godzijdank hebben we dat niet gedaan.
De volgende dag op www.deredactie.be: dodelijk ongeluk in Zoersel, drie doden, vermoedelijke oorzaak overdreven snelheid. Leeftijd van de slachtoffers, 19 en 20. 19 jaar. Alles moet nog beginnen.
Het is nu zaterdagavond en het laat niet los. Waarom is het nu zoveel meer dan elk ander anoniem bericht dat wekelijks, dagelijks in de krant verschijnt? Nabijheid alleen kan het niet zijn, al is het eng te beseffen dat mensen sterven op nauwelijks honderd meter van je vandaan.
Schuld misschien, en het besef niet onsterfelijk te zijn? Wij deden wat zij allicht ook deden, feesten, plezier maken, overmoedig zijn, morsen met het leven. Zoals ik altijd dacht dat het hoorde. Voor hen liep het slecht af, voor ons niet. Deze keer niet.
Erger nog, ik heb een zoon van 19. Hij is onsterfelijk, in zijn hoofd, in mijn hoofd. Hij rijdt goed met de auto. Ik vind dat, hij vindt dat ook. Hij is verstandig. Ik denk dat, en hij meent dat. Ik twijfel nooit om hem de sleutels van de auto te geven. En nu wel. Ik weet dat ik er niets kan aan doen, net zoals ik hem er nooit kon voor behoeden om met zijn fiets te vallen, of dronken te worden, of de verkeerde vrienden te ontmoeten. Ik heb altijd geweten dat dat zich wel zou keren, ten goede. Dat is ook gebeurd.
Maar een auto ongeluk. Drie vrienden die uit de bocht vliegen, gebrek aan controle, ervaring, wat overmoed. Niemand is er vrij van. Onze kinderen niet, wij ook niet. Als de reflectie en de zwaarmoedigheid zo hun weg vinden, bij mij, wat moet dat dan zijn voor de ouders en familie van die jongens, en voor hun vrienden?
Een zwart weekend op de weg. Inderdaad, voor het eerst zo tastbaar als maar mogelijk is, en ronduit afschuwelijk.
Moest het even van mij afschrijven.
Just! Guidooohh 
Bij deze wil ik nog een late reactie geven.. Ze waren mijn vienden en ik mis ze nog elke dag..Ik snap de reacties van de mensen maar toch is het hard als je een dag na het ongeluk in een krantenwinkel komt en ze voor u staan te rodellen van te veel gedronken, te snel gereden enz.. Het spijt mij maar daar zijn geen bewijzen van en zolang dat da niet is vind ik het erg dat mensen zo reageren, maja zo zijn de meeste mensen
Ps. mooi verwoord
Erg voor je, en dank voor je reactie. Wat drinken en snelheid en rijervaring betreft, dat is allemaal futiel, op het moment dat zo’n drama gebeurt. En ik kan er inkomen dat je de nagedachtenis van die mensen niet besmeurd wil weten.
Een mens maakt er zich zeker niet populair mee, ik besef het maar al te goed. Dus – met het risico dat ik hier vervolgens wordt uitgespuwd voor gevoelloze kak (of zak, ’t is al eender) – probeer ik toch ook even terug te komen op de feiten, los van de gevoelens.
Sta me toe: drank en/of overdreven snelheid heeft nog nooit iemand geluk gebracht. Te voet, op een fiets of op een banaan achter een waterscooter, misschien wel ja. Maar achter het stuur van een wagen? Neen. En dat weten we allemaal maar al te goed, kom op zeg.
Voor de achterblijvers, de ouders, vrienden en familie, ja, voor hen is dat een ramp. Onbeschrijfelijk pijnlijk, iets wat je niemand toewenst, zelfs je ergste vijand niet. Maar de personen zelf? Of het nu om Sterchele gaat in het holst van de nacht op de expressweg van Antwerpen naar Knokke, of om deze jongens, je wenst het hen niet toe, uiteraard heb je geen leedvermaak (dat zou ziek zijn), maar medelijden met hen? Neen ’t spijt me, dat ook niet.
Zelf ben ik toekomstig vader; ben dus heus geen koude ziel, verre van. Ooit, in een ver verleden, nam men bij een alcoholcontrole m’n rijbewijs af, voor een termijn van 6 uur. Wel, noem me een softie als je dat wilt, maar de impact was enorm. 1 alcoholcontrole en ik besefte het voor goed: drink je, zet het dan op een lopen of ga achter dat deel van het dashboard zitten waar geen rond ding bovenaan en geen pedalen onderaan bevestigd zitten. Zo simpel kan het leven soms zijn.
Nogmaals: ik twijfel er geen seconde aan dat ook hun ouders hun uiterste best hebben gedaan om ervoor te zorgen dergelijke dingen aan het verstand van die gasten te krijgen. Het is dan ook verschrikkelijk dat ze zoiets moeten meemaken, je kinderen overleven lijkt me zowat het ergste wat je kan meemaken. Maar met de overledenen zelf… Het gaat hier niet om pech, om aangereden te worden, om van een ladder te vallen en je nek te breken. Neen, het gaat hier om eigen daden.
Ik hoop dat m’n eerlijke reactie niet wordt afgeknald omwille van de ongewilde hardheid…
Schokkend, triest,…prachtig verwoord.
Dank je…
Een artikel uit het hart, like that. Ik word er ook steeds stil van dergelijke “statistieken”. Het is altijd iemands kind…