Mode, het is fascinerend. Volgens Wikipedia is mode :

de manier waarop kleding, leefstijlen en opvattingen of een bepaald taalgebruik (uitdrukkingen) op een bepaald moment in de tijd leuker worden gevonden. Mode was vroeger dat wat ‘voorgeschreven’ werd door de modehuizen, maar tegenwoordig meer en meer een afspiegeling van op straat ontstane kledingstijlen die dan door de stijlbureaus en mode bedrijven opgepikt worden.

Vaak is het op het moment zelf niet helemaal duidelijk hoe het modebeeld is.

Dat vind ik wel mooi. Op het moment zelf niet helemaal duidelijk.  Ik weet met zekerheid dat dat niet het geval is voor de Uggs. En al helemaal niet voor Uggs in Latem. Je kunt er namelijk niet naast kijken. Al die vrouwen zien er hetzelfde uit, op deze winterdagen.

Je kunt geen welvaartstraktor zien of er stapt zo’n mens uit : beige broek, of minstens toch een herfstkleur, van die lelijke, platte berenpoten, maar dan wel duidelijk gelabeled.

Het geheel ondersteund door een burberry accent uiteraard) en een jasje met kleine (fake) bontkraag.

Die dames zijn ook volledig onderling inwisselbaar, met asblond bijgewerkte carré’s, en van die lippen die met een potloodlijntje geaccentueerd worden. Ook herfstkleur. discrete maar dure oorringetjes maken het af, de zorgvuldig gemanicuurde handjes geringd en wel in mouton retourné  wantjes, maar dan van een fijner beest. En dan shoppen, bij de delicatessewinkel, bij de speciaalzaken,  achter kerstrozen, in en uit de 4×4. Druk, Druk, Druk!

Wat het in Gent mooier maakt dan in de andere metropolen van ons land,  is de fantastische manier waarop er – ook in deze context, door deze ‘madammekes’ – met de taal omgesprongen wordt.

Mevrouw Temmerman (van het gelijknamige  koekjes en thee imperium) placht te zeggen dat er in Gent slechts ‘Twie toale gesproke wurrden ; Fransch é Gentsch”. Welnu in Latem hebben ze daar een gecultiveerde variante op gemaakt, die bij momenten hilarisch is.

Zeg bijvoorbeeld niet ‘Goh, dat is immens!’, maar wel ‘Oh mon dieu, da es immaans, waarrr’ Waarbij de mon dieu er perfect uitkomt, naadloos gevolgd door e kleine woordeke Gentsch, staccato en met nadruk zonder de ‘t’, gevolgd door een elegant Gents/frans uitgedraaide immense, op zijn frans, maar dan langer en geaffecteerder. Liefst ook met licht rollende ogen ter hemel slaande.
Het geheel wordt afgerond  door een lang gerokken ‘waarr’, met een frans rrrke.

Ik herinner me dat ik lang geleden mijn eerste appartement in Gent huurde, en dat ik het toen al fascinerend vond, het Hooggentsch ‘Maaarr Alléz Rolandke, ze gaan zij dat niet doen waarrr,  die ‘ott’ weegpakkeu, ge ziet gij toch ook da dae serieuze meschen zijn, waarrrr… Enfin, quoi”. (Een ‘ott’ is een dampkap)

Heerlijk is het,  en daarbij al die complexe vervoegingen met alle varianten van wederkerigheid, sappige r’s, franse rollingen, gutturale g’s waar mogelijk.

En nu dragen ze dus allemaal “Uggs, waarrr, t’es nie schune moar ’t es dure, en ’t es lijk eel convivialle  en comfortabel als g’op de golf en Latem staat, mijn doouchter heeft dezelfde…” En die dochter is dus voorbestemd om  later even uitgedroogd, afgedieet en doordrongen van materiëel besef door het leven te gaan. Spijtig waa!