De sociale media, aaaaaaahh, de sociale media. Is dat geen schoon onderwerp om eens iets over te schrijven? Het zal aan mij liggen, maar het begint meer en meer op een theekransje van weervoorspellers, verkeerskankeraars en dogmatische mediabelievers te worden.Ik voorspel trouwens hier en nu dat het binnenkort stopt.  ik ben niet alleen, want @zandwacht heeft het in een andere context ook al aangetoond, heel dat internet gaat eraan.

Ik heb het over het volgende: Ge moet ons allemaal gerust laten! En daarmee bedoel ik, dat de ene groep, onze groep moet laten spelen, zonder ons iedere keer weer op onze schijnbare fouten te willen wijzen. Anders gaat het fout lopen.

Ik leg het even uit.  Ik was al op de hoogte van de twee grote groepen, enerzijds de voyeurs (vroeger waren dat de ‘lurkers’ op een chatforum): wel meelezen en niet participeren, en anderzijds de groep waar ik mezelf toe reken: de exhibitionisten. Overpeinzingen, observaties, gedachtes, foto’s, stomme fouten, wij smijten het allemaal op het net. Doel : milde humor, zacht entertainment, baldadigheid en vertier. soms is er zelfs sprake van oppervlakkige kennisdeling, of zelfs hulp.

Het blijft immers nog steeds zo, als je grondig over iets ernstig wil debatteren dan volstaan twitter en de feestboeken niet. Dan heb je andere mogelijkheden ter beschikking. Wij weten dat. Maar wij delen graag, en wij lachen graag, en wij appreciëren even graag als dat we ’t oneens kunnen zijn met elkaar. Tegelijkertijd erkennen we ook de beperkingen van het medium. En nemen we het niet al te serieus, in de sociale context. Dat is wel een beetje een ernstige opmerking.

Wat mij de laatste tijd echter begint op te vallen, is de grote ‘integratie beweging’ van de voyeurs. Alles wordt aan alles en iedereen gekoppeld,  en timelines worden uitgevogeld op locatie, timing en beinvloeding. Niet in het minst wordt daarbij aandacht geschonken aan de personen die je al dan niet gezien zou hebben, binnen het tijdsbestek van de dag activiteit, en dan begint de speculatie, de vermoedens, de aantijgingen soms…

“Hoe, maar jij ging toch daar naar toe, en nu lees ik op twitter dat… ”

“ja, ja, je zegt nu wel zo, maar als ik die en die tweet mag geloven, die je naar aanleiding van die status update hebt geschreven, dat kan bijna niet anders,…dan…”

Die verbanden worden niet altijd expliciet gelegd, er is veel schaduwdiplomatie en contraspionage. Er gaat heel veel pseudo detective talent verloren, en ik beklaag eerlijk gezegd de mensen die van plan zijn om een scheve schaats te rijden, die een paar vrienden in hun kennissenkring hebben die zich daar mee bezig houden. Moeilijk! Erg Moeilijk!

Van mij mag het, ik vind het redelijk amusant allemaal, maar twee opmerkingen toch:

1) als de exhibitionisten zwijgen, dan valt er voor de voyeurs niet veel meer te beleven.

2) zoals mijn groot voorbeeld Oscar Wilde ooit zei : ik heb zoveel meningen, vergeef mij dat ik er soms eentje vergeet, om zijn contradicties te vergoeilijken, zou ik willen parafraseren. Ik heb zoveel vriendjes en activiteiten dat ik soms eens iets verander aan mijn dagindeling. Dat is niet meteen het boeiendste en dus vermeld ik dat niet altijd… daarom lieg ik nog niet.

Laat ons gerust, laat ons spelen, en neem het met een korrel zout. Sleur ons niet mee in jullie ongelukkig bestaan. Gewoon, doe dat even, of liever, laat het.