Onlangs reed ik door een rustig dorpje. Plots werd mijn aandacht getrokken door een man van middelbare leeftijd, netjes gesteven broek, bordeauxkleurige polo, nette zijstreep in het onberispelijk gekamde haar, glimmende fiets.  Ik had er een foto van genomen, maar die ben ik jammer genoeg kwijt. U moet me dus maar geloven.

U kent het type? Ik weet niet wat het is, maar ‘Chinos en bordeaux polo’s van de betere merken’, bij mij roept dat al automatisch iets verkeerd op. En deze zeker. Hij viel me op omdat hij autoritair te kennen gaf dat hij, en hij alleen, nu, met zijn fiets, zou oversteken. Meteen! Molenwiekend met de handen, uitdagend gesticulerend naar het vierwielig gespuis. Hij kwam eraan! En Hij was een bewust zwakke weggebruiker, die verdomde goed wist wat zijn rechten waren. En niet alleen dat, hij zou zich laten gelden.

En hij  zou ze uitoefenen, zijn rechten en mogelijkheden, in de breedst mogelijke wijze, zoals ze hem door de instanties  toegekend waren. En het waren er een pak meer dan wij als stupide en agressieve automobilisten konden bevroeden, want hij had dat speciaal nog een keer zitten opzoeken op het internet, en er zijn internationale verdragen door Belgie geratificeerd die dat haarfijn uit de doeken kunnen doen.

Eén verkeerd manoeuver, één tik tegen zijn fiets, en immense claims rond morele schadevergoeding, lichamelijk letsel en ander onheil zouden ons deel worden. Dat voelde je.

Hij had vooraan op de fiets een tasje, nou ja, een flink uit de kluiten gewassen tas, met een micavoorstukje, waar fietskaarten in konden. Zodat je niet verloren reed. Hij had ook een snelheidmeter en verscheidene lichten. Zowel vooraan als achteraan.
Waarschijnlijk had hij ook wel ergens een kompas ingebouwd. En een dodemansknop  en alarmzender om het thuisfront te alarmeren bij langdurig wegblijven. Achteraan hing er overigens ook een tasje. Met fietsherstellingsmateriaal neem ik aan.

Bij deze man geen verrassingen, ‘ge moet zorgen voor uw materiaal’.  Het type dat voor alles een oplossing heeft, en waar de steeksleutels in de garage afgetekend op een bord multiplex hangen. Een enge man.

Onder de snelbinder een boek uit de bibliotheek. Waarom kopen, na één keer lezen is het toch maar om in de kast te zetten, en in die kast staan enkel de reeksen van Artis Historia, naast de fotoalbums van de reizen in de Alpen (neen we gaan niet naar ’t zuiden, dat zijn allemaal dieven daar, we zijn één keer naar ’t Como meer geweest dat viel nogal mee, Oostenrijks eten en zo, maar verder gaan we niet meer…).

Ik kan er niet aan doen, maar die mensen wekken bij mij een heel klein beetje agressie op. Het is te proper, te afgeborsteld, te berekend. Het soort mensen ook, dat er vast van overtuigd is dat ongeluk iets is wat je door je eigen zijnswijze over je afroept.

Brrr, een enge man op een fiets. Maar ik kan me vergissen natuurlijk. Dat zijn zo van die dingen die gebeuren in mijn hoofd…