Ja, ja... de fietstap, 't zal wel...

Ik houd van reclame. Ik vind het fascinerend hoe scherpe geesten spelen met een idee, een product en dat op een originele juiste manier weten te verkopen. Binnen het vak houd ik nog het meest van affichage, the great outdoors…
Waarom? Omdat het voor mij de haiku van de advertising is.
Het heeft niets vandoen met een groot logo op een bord, wat natuurlijk ook kan.
Goede affichage geeft een idee, een concept door, in een oogopslag.

Affichage is niet hetzelfde als een uitvergrote print advertentie, echt niet… Elke drager heeft zijn beperkingen en zijn mogelijkheden.

Van een instituut als het BIVV, dat al jaar en dag sensibiliseert over alle mogelijke domeinen zou je kunnen verwachten dat ze het medium ‘Affiche” beheersen, en dat ze wellicht ook een basis communicatie know-how hebben. Niet echt dus, als ik het zo even bekijk.

Ik erger me mateloos als ik dit soort ondingen zie.  Tenzij misschien omdat ze’t bewust gedaan hebben. Maar je vraagt je toch af hoe zoiets tot stand komt.
Ik gok even met u mee, en we doorlopen het beslissingsproces.

Alles ontstaat rond het gebrek aan bellen op de fietsen van wielertoeristen. Een alternatief moet gezocht worden (je kunt je afvragen warom, maar we zijn niet tegen de vooruitgang, en wellicht is een groter geluidsvolume wel een goede zaak. Eén of andere clevere jongen vindt een armband uit, met een toestel dat ee ngeluid van 93dB kan produceren. De fietstap! De fietstap heeft dus niets te maken met een soort mannenvrijgezellenfuifje, waarbij een rijdende tap op wat fietsen gemonteerd wordt.  Het is een veiligheidsinstrument; Er moet dus gensensibiliseerd worden. So far so good.  Sensibiliseren, dat weet iedereen, gebeurt door  campagnes te voeren.

Hoe pakken we dat aan? Eerste reflex. Neem een ‘personality’, dat geeft geloofwaardigheid aan het verhaal. Iemand die met de problematiek geconfronteerd wordt, en naar wie opgekeken wordt. Vanuit de initiatiefnemer Landbouwkrediet is dat al snel Sven Nijs geworden. Dat de man meer in’t veld dan op de weg ploetert, daar gaan we gemakshalve aan voorbij.

Aangezien het BIVV als enige over de borden langs de wegen kan beschikken is het medium ook snel gekozen, affichage (waarschijnlijk komen er nog andere golven mediageweld aanzetten, maar ik heb die nog niet gezien).

En dus zetten we Nijs met kampioenentrui op een affiche, met een fietstap rond de arm. Het geeft niet echt dat je dat nooit maar dan ook nooit kan zien. Het is de ‘gestalt’aanpak die telt.

En daarnaast komt dan een slogan… Een slogan, de poëzie van de marketing, de quintessens van de elevatorpitch, het summum van commercieel geschrijf, het waarmerk van de allergrootsten in dit vak. En wat wordt dat hier?

‘Laat van je horen met de fietstap’…. het is van een bloedeloosheid, een tristesse.

Het is ook fout, want er is geen hond die weet wat de fietstap is.. en uit de zorgvuldige compositie op de affiche kun je’t ook niet afleiden. Slecht gebrieft, slecht begrepen en knullig uitgevoerd, of een combinatie van die factoren.

En dan komt het echte stuntwerk. De opbouw van de affiche. Nijs, à la limite, een slogan hebben we al, het product hebben we niet echt zichtbaar gekregen, tot daar aantoe, maar hoe kunnen we nu ook nog eens de leesbaarheid om zeep helpen? Grote denkers en vormgevers hebben zich hierover gebogen. Ik heb op de site van het BIVV gezocht naar het campagnebeeld, om u – de lezer – te sparen. Ik heb het niet gevonden, dus moeten we het doen met mijn life frustratie gistermiddag (cf. boven)

Wat zien we? een Belgische tricolor, met naast hem een groene vlek, met wat lettersoep.

Je moet echt van goede wil zijn en traag rijden, om alles te kunnen lezen, wat wellicht een slimme zet was van de campagnemakers. Groen op groen? wie verzint zoiets?  En dan nog in een soort vals comic fontje, om de leesbaarheid helemaal optimaal te krijgen?

Ogilvy heeft ooit ‘gedecreteerd’ dat zwarte letters op wit het beste werkt, en geloof me, die mens was niet stom. Variantes zijn toegelaten maar “ton sur ton” werkt beter in de mode.
Bij J.C.Decaux hebben ze bovendien een handige software, die het resultaat van het creatief proces inpast in life situaties, zodat je kan zien of er iets aan schort. Bij gebreke daaraan helpt gezond verstand ook.

Voor wie het wil weten, op 5 juni worden ze gratis meegegeven met de krant die graag wielerwedstrijden sponsort, dus allen naar de krantenboer, zodat we onze omgeving tot een hel kunnen maken met helle alarmgeluiden.

En nu ga ik mij naar aloude gewoonte even toeleggen op de verkiezingsaffiches, want daar zitten ook altijd pareltjes bij. Wie er goede vindt uit zijn streek, mag ze me altijd doorsturen (guidooohh@gmail.com)