smakelijke zonde

Ze zeggen zoveel. Ze zeggen nu overal op het internet dat de consumer in control is.
Ik geloof dat niet. En al helemaal niet na vorig weekend. Nochtans voelde ik me helemaal ‘in control’. Bij herhaling zelfs, en in mijn hoofd nog meer.
Ik schets het beeld even. Ik zit op een terrasje in de zon. U kent dat, mooie zondag, borreltijd, de zon schijnt, de belofte van zoveel meer wenkt achter elk nieuw glas fonkelende rosé.
Het gezelschap is aangenaam, de gesprekken inspirerend.Een knabbeltje moet erbij komen! Ik bestel wat ‘vlammetjes’ en ‘shrimps’. De immer vrolijke en efficiënte kelner neemt met zwier de bestelling op en komt nauwelijks een kwartiertje later met de gefrituurde heerlijkheden. Zonde geurt lekker.

Ik proef, bespeur een geur van ammonia en bedank voor de garnalen. Mijn ‘zon’genote doet nog even of het aan mij ligt, maar komt bij de tweede hap tot dezelfde conclusie.
Wij laten het schoteltje onaangeroerd. De kelner komt afruimen en vraagt of het smaakte. Tja, als ‘t moet kan ik wel expliciet zijn. Niet dus. 
‘Hij bekijkt het wel even met de keuken’.
Een half uur gaat voorbij, niets gebeurt. Geen nieuwe portie, geen excuses, niets. We waren nochtans duidelijk, twee garnalen opgegeten, de rest onaangeroerd.

Ik besluit een andere kelner aan te spreken. Per slot van rekening zijn we hier als Belgen in Nederland serieus aan’t potverteren. Kelner nummer twee neemt zijn job ook heel erg ter harte, en gaat even overleggen met de keuken. Niet dus.
Op zo’n moment gebeurt er iets raar in mijn kop. Ik wil winnen. Ik wil dat iemand mijn klacht au sérieux neemt. ik verwacht geen nieuwe gratis portie, ik verwacht geen compenserende drankjes, geen vouchers, drank- of tegoed-bonnetjes, of wat dan ook, ik wil gewoon dat iemand de fout toegeeft en zich er voor verontschuldigt. Dat moet kunnen.

Ik speur nu naar nummer drie, en ik wil een überkelner. Ik krijg haar in het vizier, en ga ervoor. Zij gaat het ook even met de keuken bespreken. Ik weet al hoe laat het is.
Ik weet niet wat er zich in de keuken afspeelt, misschien zijn het wel erg vieze mannen, erg gewelddadig ook, maar niemand van het zaalpersoneel is ooit ongedeerd met een klacht uit de keuken teruggekeerd.
‘Kitchen is in control, consumers are given the impression of power’. We mogen klagen, dat wel, en zoals vroeger, mogen we beslissen om nooit meer terug te komen, maar verder dan dat gaat het niet. Daar ligt onze macht, alleen krijgen we nu de illusie dat we een stem hebben.

Adres op aanvraag, we kunnen hun reputatie nog met zijn allen om zeep helpen.  But then again, voor een bordje garnalen?