Op ’t einde van ’t jaar is’t goed nog even in ’t eigen hart te kijken en nobele gedachten de wereld in te sturen.
Bij mijn moeder op de schouw hing een groot houten bord met daarop de spreuk “god heeft ons geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden thuiskomst!”. Nu ben ik een absoluut goddeloos jong, maar die spreuk is altijd blijven hangen, en leek de afgelopen tijd meer dan ooit toepasselijk op me.

Dit zal allicht de laatste blogpost van dit jaar zijn, een vrij tumultueus jaar, maar bij momenten ook een betoverend mooi jaar. De optimist in mij haalt altijd (of opnieuw) de bovenhand, zowaar!

2010 was een jaar van ontzettend diepe dalen, en van sporadische hoogtepunten. Eén van die zeldzame hoogtepunten was mijn madam, maar daar wil ik het hier verder niet over hebben (ik vermoed zelfs dat ze dat zal appreciëren).
2010 (en 2009 eigenlijk ook) was het jaar waarin ik professioneel ongeveer aan alles en iedereen getwijfeld heb, waarin ik het onderscheid heb leren maken tussen echte vrienden en anderen, waarin ik meer dan ooit heb moeten geloven dat de maakbaarheid niet iets is wat je zomaar in de schoot geworpen wordt. Je moet er redelijk hard voor vechten. Het is werken, vastklampen en geluk hebben.

Geluk is een raar iets, er zijn er die het nooit hebben en er zijn er andere die van het ene gelukje naar het andere huppelen. Ik was zo iemand voor wie alles altijd op rolletjes liep, tot nijd en afgunst van zeer velen heb ik moeten ondervinden, maar dat is een ander verhaal, dat de moeite van het vertellen niet waard is.
En dan ineens leek het op, mijn portie geluk was opgesoupeerd, of misschien was het gewoon een attitude-probleem, want nu is het er weer wel.
Ik denk ook dat ik weer weet hoe ik dat  geluk vroeger zo afdwong (en vanaf nu dus ook weer); door rotsvast te geloven in eigen kunnen, niet op een brallerige manier (ja, dat euvel ken ik ook) maar  door er op een correcte manier mee om te springen, waarbij talent gepaard gaat met de verplichting om er iets mee te doen. Ik weet dat het calvinistisch klinkt, maar het is misschien ook waar.

Vandaar het titeltje. Wij zijn de bouwmeesters van ons eigen geluk. We zijn ook de maat voor dat geluk. Hoe klein of hoe groot het is, dat bepalen we zelf.
Als ik één wens heb voor de komende jaren, dan is het wel dat iedereen die uitspraak ter harte neemt.
Dat zal grosso modo twee gevolgen hebben… minder gekanker en meer blije gezichten.

Iedereen content! Drink er een glas op, en nog één,  en wees lief voor de mensen rond jullie, dat is gewoon fijner!

Tot volgend jaar, u was een fijn leespubliek!