Het is sterker dan mezelf. Meestal denk ik dat ik redelijk helder schrijf.  Toegegeven, soms kan ik een lichte hang naar archaische, al dan niet overspannen tangconstructies, net (niet) bedwingen.  Verfijnd, oud taalgebruik, daar pleit ik ook schuldig. Vandaag heb ik echter iets griezeligs opgemerkt – bij mezelf – gemakshalve samen te vatten onder de noemer ‘literair kameleonisme’. Als het niet bestaat, is het bij deze uitgevonden.

Waarover gaat het?

Ik heb al een hele dag offertes en aanbestedingen zitten lezen en beantwoorden van allerlei leuke  overheidsinstanties en publiek-privatrechtelijke samenwerkingsverbanden. Organisaties die een woordgebruik bezigen waar een normaal denkend mens echt een punthoofd van krijgt.

Dat gaat maar door over percelen, over gemachtigde ambtenaren, doorhalingen, wijzigingen van essentiële opdrachten en gunningen…

En op het einde van de dag, nadat ik het gevoel had, zeer productief bezig geweest te zijn, wou ik een mailtje sturen, omdat ik zin had om een pintje te drinken.
En hoe zou dat er uitzien als het door één van de overheidsinstanties in België zou geschreven zijn, stelde ik me voor.

Normaal : ‘hey, goesting in een pintje of een stukske snijen en wat babbelen? laat iets weten waar en wanneer, ok?’
Qua communicatie, directheid, intentie en woordgebruik, lijkt me dat  simpel, duidelijk en direct.

Nu heb ik er dit van gemaakt, volledig in de sfeer van het ambtelijk geneuzel, waar ik al een dag in ondergedompeld zat.

Geachte,

Wetende en beseffende,

• dat het onzeker is of u het überhaupt aangenaam vindt om contact van mij te ondervinden,
• dat de onzekerheid nopens welk kanaal dientengevolge wenselijkerwijs dient gebruikt te worden om enige vorm van contact te hebben enorm is,
• dat een eventuele slechte mediumkeuze  als storend kan ervaren worden wegens een gebrek aan selectiviteit, en dus een mogelijks nefaste impact kan hebben op de luim van het moment,
• dat de trivialiteit mijner boodschappen nooit van aard is om u geredelijk in de pen te doen kruipen,
• dat wij ons -van onze kant uit-  generzijds wensen te laten opmerken als opdringerige of in enig ander opzicht dwingende mensen

Maar tevens ook wetende

• dat wij anderzijds wel redelijk goed van humeur ende goede strekking zijn,
• en verregaand lichamelijk wensen uiting te geven aan dat gevoel, of alleszins toch zintuiglijk…

doe ik u bij deze kond van het feit dat het mij uitermate zou vergenoegen om u

• ergens,
• locatie  uiteraard door u te bepalen,
• ooit,
• tijdstip tevens door u vast te leggen, in een breder tijdsruimte continuum, waarbij geenszins exclusiviteit dient toegekend worden aan dit etmaal
• te kunnen ontmoeten,

om één en ander te materialiseren.

Te dien einde heb ik het euvele en vermetele plan opgevat om u per mobiele telefoon te wijzen op het feit dat u electronische correspondentie in uw persoonlijke digitale brievenbus hebt…
Ik geef toe dat een dergelijke redundantie blijk geeft van weinig daadkracht, maar ik denk anderzijds dat het een ‘opportuniteit tot contact’ meer is, die mogelijks leidt tot een goede afloop…

Hopend op goed gevolg en ontvangst van dit schrijven, onderteken ik deze gedigitaliseerde correspondentie-instrumentaria, voluit en met mijn naam.

Uw beslissing en goedkeurend antwoord, met genoegdoening tegemoet ziende,

teken ik met meer dan oprechte hoogachting…..

Nou!!!!

Als u er niet moe van geworden bent, ik anders wel!

Er zit een vriend achter het papier, zullen we maar denken. Morgen is het weer beter.