Ik ben een administratieve ramp. Ik houd niet van paperassen en facturen, en heb de neiging om daar soms al eens een beetje slordig mee om te gaan. Ik heb hetzelfde met dieseltanken, elke auto waar ik ooit mee gereden heb, heeft al ooit een keer zonder diesel of benzine gestaan. Tanken is essentieel maar heeft niets met rijden te maken. Dingen betalen is essentieel maar heeft niets met werken te maken, en nog minder met vrije tijd. Ik besteed die er dan ook niet graag aan. Dat heeft al meer dan eens tot afgesloten televisie aansluitingen, maar vooral ook tot opgeschorte GSM abonnementen, geleid.

Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat Mobistar en Proximus de enige echte mobile players waren en dat Base eigenlijk een giller was. Economische noodwendigheden (don’t you just love the word), hebben ook mij gedwongen tot een marktanalyse, en een aanbod als 80 euro in de maand, samen met een Blackberry voor 7 euro, daar wil een mens al eens naar luisteren.

Ik heb dat abonnement onderhand vier maand, met alles erop en eraan en ik ben erg tevreden. En gisteren hebben ze me nog meer overtuigd. Het onvermijdelijke gebeurde namelijk. Ik kon niet meer bellen. En dan merk je dus aan alles dat een carrier die low end van de markt probeert te pakken, gewoon veel slimmer nadenkt over hoe hij dat soort frustraties kan oplossen.

Als je bij Mobistar of Proximus in ‘suspension mode’ zit. hoor je een droog “deze oproep is niet toegelaten”, en kun je’t verder schudden. Bij Base krijg je een quasi automatische doorschakeling naar hun klantendienst. Een klantendienst die hoffelijk, en perfect meertalig is, wat ik ook al anders geweten heb.
Ze zijn een klein beetje ‘understaffed’, dat wel, want qua wachttijden is het treurnis, maar dat zal allicht aan het moment gelegen hebben. Ik was immers niet de enige die moest geholpen worden, bleek later.

Erg vriendelijk wordt er dan uitgelegd wat je allemaal kunt doen. Betalen per creditcard of in een Base shop via Bancontact aan de eigen terminal.  Ik koos voor het laatste, omdat ik dat eigenlijk wel eens een keer wou zien en toevallig vlak naast een winkel aan’t bellen was.

Een telefoon shop, dat is qua beleving voor mij ergens te situeren aan de zoveelste hellecirkel, voor je plezier ga je daar niet heen. Dat vermoeden werd bevestigd toen ik binnenstapte in de BASE shop, Brussel Nieuwstraat. Onwaarschijnlijk veel volk, geen blije gezichten, wat hangjongeren die nieuwe gsm’s monsteren en blijkbaar niet veel meer te doen hadden.  Niet echt Delvaux-handtasjes-mensen, if you catch my drift. Qua couleur locale kon het tellen. Qua bedrijvigheid ook.

Maar efficient, en vlot, en professioneel. Een ticketing systeem om verschillende vragen te triëren, wat gewoon een zegen is. Niks ergerlijker dan een bling-bling meisje dat zich uitgebreid moet laten voorlichten over haar nieuwe glitter telefoon terwijl je een eenvoudige vraag hebt, en op deze manier werd er geen tijd verloren. Vooral ook omdat ze het elementaire principe hanteren van ” 4 loketten, 4 bediendes” , en daar niet onnozel over doen. Mooi!

En dan de eigen terminal. Je vraagt je af waarom de anderen dat niet hebben. Uiteraard niet, omdat bij hun clientèle zoiets niet gebeurt, die betalen allemaal prompt hun rekeningen, of laten het doen door hun bedrijfjes, maar toch.

Je gaat naar dat toestel, tikt je eigen telefoon nummer in, geeft het bedrag in en betaalt. Je krijgt een reçuutje en een bevestigings-sms en vijf minuten later activeert de klantendienst je telefoon opnieuw.

Een wereld van verschil met “Uw lijnen worden geactiveerd als uw betaling ons bereikt” of ” De diensten worden geheractiveerd binnen de 24u”.

5 minuten, super service, en nog goedkoop ook.

Base, my personal nonchalance facilitator!