Recepties: ik doe dat eerlijk gezegd wel graag. Ik denk dat ik zelfs weet hoe het hoort. Het hele punt is elkaar niet te vervelen. Niet meer, niet minder. Straks details, voor hen, die denken hier iets te kunnen leren.

Het uitgangspunt is simpel : niemand gaat uit vrije wil naar een receptie. Voor sommigen is het ronduit vervelend en staat het haaks op hun wereldbeeld. Voor anderen is het een verzoeking, geconfronteerd te worden met mensen die oppervlakkigheid klaarblijkelijk als credo hebben.Voor nog anderen is het een sociaal aanvaard alibi voor hun drankprobleem.

Onvergetelijk zijn ook de adepten van betere networkingcursus. Ze dartelen rond, een al dan niet imaginaire hitlist in het hoofd en druk noterend op de achterkant van business cards, jachtige blik in de ogen om zeker geen enkele prooi te laten ontsnappen.  Ik heb er ooit eentje gevraagd om mijn kaartje onmiddellijk terug te geven, omdat ik het niet leuk vond dat hij erop schreef, en dat ik vermoedde dat hij niet echt in mij geïnteresseerd was. Zo leren de jonge mensen nog eens iets.

Elke conversatie tijdens een receptie heeft minstens één van drie doelen : elkaar leren kennen, uitzoeken of er iets gemeenschappelijk kan gebeuren waarbij beide partijen voordeel halen, of gewoon elkaar mild amuseren.

Ik ga hierbij graag aan de meer mondainere aspecten voorbij, maar op algemeen verzoek wil ik het daar later wel over hebben, ik denk dan aan flirten, opscheppen, en onzekerheid zaaien. Pure baldadigheid telt ook, of het krampachtig willen drinken om te vergeten dat we opnieuw Leterme als premier hebben.

Waar het om gaat, beste vrienden, is dat ik vooral niet wil verveeld worden. Dat lijkt mij elementair, en ik pas dat principe zelf uitermate rigide toe. Dus geen lange exposés over de relatie tussen je Hays functiewaardering, je loonbriefje en de verhouding tussen je direct reports en je dotted lines. Geen éclatante successen die te maken hebben met hoe je de iso-certificatie in de logistieke departementen hebt doorgeduwd, geen SAP-implementatie perikelen. Ik geloof het allemaal wel, maar geef mij meerwaarde. Mij! Niet jouw ego. Ik doe dat ook, dus het minste dat je kunt doen, is mijn lage drempel voor verveling ontzien.

Converseren is een simpel kunstje.  Het begint bij het nadenken over wie je bent, wat je kan, en wat je niet echt beheerst.  Het heeft ook te maken met het helder kunnen formuleren van meningen, liefst met een ondertoon van beleefdheid en kennis van zaken. Eens je dat vast hebt, en ook een basis vocabulaire tot het jouwe kunt rekenen, mag je je eerste stapjes in de receptie arena wagen.

Denk er ook aan: humor is een talent, weinigen hebben het in die mate dat ze wildvreemden kunnen amuseren. Timing is ook een  talent. Na zestig seconden moet je echt wel op één of andere manier indruk  hebben gemaakt. If not, move on, and keep practicing!

Ik wil alles voor je zijn en betekenen, behalve een  tijdverdrijf. Sta niet tegen me aan te zeiken tot je vermoedt dat er iets beters aan komt. Hou het luchtig, licht, beleefd, en vooral aangenaam. Dan hebben we onze zaken in een minimum van tijd afgehandeld  en houden we beiden een goed gevoel over aan onze ontmoeting. Misschien worden we zelfs vrienden.  Kunnen we dat afspreken de volgende keer?