‘Ik heb een mooi plaatsje voor jullie’. We volgden ‘de heupwiegende’ naar het bewuste tafeltje. Daar zaten vrienden te wachten.

‘Zullen we een aperitiefje nemen als beginnerke? Dan breng ik direct de menuutjes!’. De nicht van dienst was van plan om het ons gezelligjes naar de zin te maken, dat voelde je.

Onze glaasjes werden gebracht, en we mochten plaatsmaken voor een klein ‘amusetje’ van het huis.

‘Zijn we er al een beetje uit, hoe we’t gaan doen?’. Het wordt op zo’n moment erg moeilijk om de monkellachjes te onderdrukken. Een fijn avondje zat er aan te komen, met kleine plezierige verrassinkjes en attente kleine kreuntjes . “Een waaiertje van… op een bedje van…” U kent dat.

En het stopte niet… Ons nieuwe mama vroeg of we misschien wat water wilden. “Kleine flesjes? Plat of Bruisend? Allemaal bruisend? Dan misschien toch een groot flesje?  Met bubbeltjes!”

Op het kaartje stonden allemaal lekkere gerechtjes en ze waren ook daar herleid tot frivole proevertjes. Varkenswangetjes, garnaaltjes, tongetjes, wat een heerlijkheden. Ja, hier werden er verfijnde schoteltjes voorbereid, dat kon niet anders.

Onze bordjes werden zachtjes ingezet, en we kregen ook een fris, mooi wijntje in onze glaasjes. En dan nog eentje. Het leek wel of de flesjes erg kleintjes waren, zo snel ging het.

Het moet bovendien besmettelijk geweest zijn, of deel uitmaken van het huisstijltje van het etablissementje, want kelnertje twee deed al even mierzoet, toen hij vroeg of hij de bordjes mocht afruimen.

Dessertjes moesten er niet zijn, maar koffietjes dan weer wel, met kleine versnaperingetjes.

Uiteraard was er ook een klein rekeningetje, maar eens we de centjes op het bordje gelegd hadden, en een bonnetje gekregen hadden zijn we door het deurtje weer het stadje ingetrokken.

Meteen een kroeg binnengedoken, om een frisse pint te drinken, een bruin café, waar een dijk van een wijf stond te tappen. Nooit in haar leven nam ze een verkleinwoord in de mond. Nooit! Het was er goed, we hebben de deur daar gesloten, ettelijke uren later.