Valentijn. een dorpje met een koffiebar van de betere soort. Geen tien namen voor verschillende varianten gestoomde of geschuimde melk. Kleine koffie, grote koffie,  en wat afschuimsels.  En ‘en passant’ ook niet te beroerd om alcohol te schenken. Het koppeltje stapte binnen.

In al zijn liefelijkheid was het ontzettend treurig. Ze vertrokken op een romantisch weekendje uit.  Er hing een rozige wolk boven. Ze hadden reistasjes mee. Op de één of andere manier kun je dat zien, of die dingen effectief gereisd hebben of niet. Niets met nieuwigheid te maken, eerder met een soort attitude. Deze hadden nog niet veel gezien. Ze wachtten op vervoer, op ik weet niet wat, en hij bestelde een glas bubbels voor hen beiden.

Hoe liefelijk het tafereel in de opzet ook was, het had iets onuitsprekelijk triest. Misschien had dat er mee te maken dat ze – in tegenstelling tot hun reistassen – dat wel zo overduidelijk meedroegen. Tristesse en al veel verdriet op jonge leeftijd.

Er zit iets onwezenlijk mooi in lelijke liefde. Zij was het levend bewijs dat crèmes en potjes alleen dromen verkopen. Moeilijke huid blijft moeilijke huid, Foundation, concealer, ten lange leste dan maar opvallende oogschaduw om toch maar iets uit te stralen. Je wist niet meteen wat het meest storende was, de pokdaligheid van haar huid, of  het stuitende gebrek aan orthodontische ingrepen. Maar ze had borsten. Mooie, grote borsten, waar ze heel trots op was, en waarvan je instinctmatig vermoedde dat het haar beste troef was geweest in de meedogenloze jongemeisjesstrijd om populair gevonden te worden.

Ze was al lang geen vamp meer, ze was een beschadigde jonge vrouw, die om de verkeerde redenen ooit populair was geweest. Een juk dat ze had afgegooid. Nu wilde ze alleen nog warmte en misschien later een kindje. Samen met haar Jean-Louis.

Ik weet niet of hij zo heette, ik vermoed dat niemand hem zo noemde. Dat het wel Mich, of JeanLou, of iets anders verkleinend was. Verkleinend sowieso. Het extra grote dure horloge om zijn frêle pols, de designerjeans om zijn korte beentjes, het armbandje. Ieder draagt en kiest  concealer op zijn manier.

Hij was klein. Niet stom. En hij had waarschijnlijk keihard moeten knokken om er bij te horen.  Al van op de speelplaats. Eindelijk was dat gelukt, hij had een goede job, op laag niveau bij een groot bedrijf. Maar hij zou opklimmen, want hij was slim, en hij werkte hard. Hij had het zo druk met zichzelf bevestigd te zien tegenover de maatschappij dat hij zichzelf voorbij gevlucht was. Wat hij wilde, of wat hij wilde dat men van hem vond. Een immense wereld van verschil. Ooit zou hij moeten toegeven dat hij liever dichter was, en aangetrokken tot Jef.

Maar nu nog niet. Nu moest hij eerst nog bevestigen dat hij er bij hoorde, en het verdriet  dat daar bij hoorde voluit pakken en veroorzaken.